ΕΙΜΑΙ Ο ΣΤΑΝΤΑΡ ΚΥΠΡΑΙΟΣ

Θυμούμαι μιαν εποχή, οταν ξεκίνησε η ελεύθερη ραδιοφωνία στην Κυπρο, και εγιναν της μόδας οι ραδιοσταθμοί.

Η ελευση της ελευθερης ραδιοφωνίας, εκτός απο την πολυφωνία στα ερτζιανα, εφερε μαζί της δύο νέα φαινόμενα:

Πρώτα απο όλα τις βραχνές φωνές. Αν δεν είχες βραχνή φωνή ήταν δύσκολη η είσοδος στον κλάδο.

Και δεύτερο και κυριότερο, έγινε πολύ της μόδας το καλαμαρίζειν.

Μιλούμε τώρα για μιαν εποχή που είχαμε στο ΡΙΚ τον Κουκκίδη, την Φρύνη, την Φεραίου και τον Παύλο Παύλου.

Μιλούσαν όλοι με ορθά ελληνικά, την “κοινή Ελληνική” που λέει και ο Μπαμπινιώτης, χωρίς να καλαμαρίζουν.

Ορθά ελληνικά με κυπριακή προφορά. Αυτό ήταν και το φυσιολογικό.

Και μετά έρχεται η ελευθερη ραδιοφωνία. Και αρχίζει το καλαμαρίζειν να γίνεται περιζήτητο.

Καλαμαρίζω, καλαμαρίζεις, καλαμαρίζει.

Και όσο πιο καλά τα καταφέρνεις, τόσο το καλύτερο. Όσο πιο πολύ σου γιουτάει που λέγαμε και στα χωριά μας, τόσο πιο σπουδαίο.

Οσο λιγότερο φακκούσε η γλώσσα σου τόσο το καλύτερο. Και βεβαίως, η κορωνίδα ήταν οι genuine καλαμαράδες/καλαμαρούδες που τους εβγαινε εκ του φυσικού τους.

Αρχισαν και οι δικοί μας το training. Η αλήθεια είναι πως είτε με την εξοικείωση και την μελέτη, είτε διότι το είχαν, κάποιους τους περνούσε και τα βόλεψαν.

Άλλοι πάλι ανακάλυψαν άλλα κόλπα για να πείσουν: διαπίστωσαν οτι οι καλαμαράδες δεν μπορούσαν να προφέρουν κάποιες λέξεις, όπως Λατσιά, και έλεγαν Λατσά. Οπότε είπαν να το υιοθετήσουν και αυτοί, διότι υπέθεσαν ότι αμα έλεγαν Λατσά θα μας έπειθαν πως στες Αθήνες που εμάθαν να μιλούν τα Ελληνικά, δεν είχαν πρόσβαση στο κυπριακό ηχόχρωμα…

Και έτσι ζήσαμε σκηνικά όπως την συμμαθήτρια της αρφής μου που την Λακατάμια, κατα τα άλλα υπέροχη στην δουλειά της, να εκφωνει ειδήσεις και να μας λαλεί Λατσά και Σα, και Κόση, αντί ΛατσΙΑ και ΣσΙΑ και ΚΚΟΣΣΙΗ.

Πάντως προφανώς δούλεψε το κόλπο διότι είναι αρκετοί αυτοί που το κάνουν ακόμα.

Προχτές όμως έζησα το πιο αναβαθμισμένο επίπεδο αυτού του κονσεπτ: το καλαμαρίζειν στα Αγγλικά.

Ημουν στο αεροπλάνο της Aegean και πήγαινα απο την ΜΕΠ που ζώ στην Αθήνα. Ο πιλότος λοιπόν, βγαίνει στο μικρόφωνο και μας ανακοινώνει μιλώντας στην κοινή ελληνική με ελαφρώς κυπριακή προφορά ότι ειμαι ο τάδε και θα είμαι ο καπετάνιος σας κλπ κλπ. Τόσο απο το όνομα του όσο και απο την προφορά του ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν Κυπραίος.

Και μετά γυρίζει το στα Αγγλικά, όπου αντί να ακούσω αγγλικά με κυπριακή προφορά, ακούω αγγλικά με ελληνική προφορά:

Λεητις εν τζελεμεν γουελκομ του αρ φλαιτ γουιθ τεστινασιον Αθενς. Αρ φλαιτ ταιμ γουιλ μπι του αρς…

Αντι: Λεηντις εντ ντζιεντλεμεν γουελκκαμμ ττου άουαρ φλάιτ γουηθ ντεστινέησιον Αθενς. Αουαρ φλάιτ ττάιμμ γουιλλ μπι ττου αουαρς…

Ηταν απίστευτος - κανενα διπλο σύμφωνο, κανένα sh

Εσεις που ξέρετε την διαφορά με καταλαβαίνετε… Αη αμ ριαλυ σουρ οφ δις αη τελ γιου

‘Ωρες ώρες, πραγματικά νομίζω ότι γερνάω. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, διότι όντως γερνάω…

Και αυτό με ενοχλεί ιδιαίτερα…

Μία πηγή ενόχλησης έχει να κάνει με το ότι έχω γίνει πια εκείνος ο γείτονας που είχα κάποτε που ήθελε να παιζει στο κομπιούτερ και δεν ήξερε πως, ή εκείνος ο συνάδελφος που ήθελε να συνδεθεί με το ιντερνετ αλλά δεν τα κατάφερνε να συνδέσει το μοντεμ με την τηλεφωνική γραμμή… (ναι ειμαι τόσο γέρος που πρόλαβα το ιντερνετ στο τηλέφωνο…)

Τώρα είμαι εγώ αυτός που δεν μπορεί να είναι up to date με την τεχνολογία, ή μάλλον δεν ξέρει ότι εκτός απο τους παραδοσιακούς τρόπους που έχει μάθει να κάνει τα πράγματα, έχει πιο απλούς τρόπους να γίνουν τα πραγματα, που συνήθως είναι πιο γρήγοροι και πιο ασφαλείς…

Η μάλλον ξέρω ότι έχει πιο απλούς τρόπους, αλλά είμαι τώρα πιά set in my ways…

Και όλο τσακκίζω τον κομπιουτερά γιό της γειτόνισσας με τις απορίες μου - που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί επιμένω να θέλω να τα κάνω με τον παλιό τρόπο, και τσακκίζομαι και εγώ που δεν μπορώ να καταλάβω τον νέο τρόπο…

Ειμαι σχεδόν γέρος…

Το έχω ξαναπεί: στην ΜΕΠ που ζω, οι άνθρωποι είναι πολιτισμένοι. Ραφιναρισμένοι.Ευρωπαίοι.

Παρόλα αυτά έχουν ένα αήπιν. Ασχετα με όλοι την κουλτούρα τους, τον διαφωτισμό τους, τον σεβασμό τους στους άλλους ανθρώπους, έχουν κάτι το οποίο εμας τους Κυπραίους, τους στάνταρ σαν και μένα αλλά και τους άλλους που δεν είναι σαν εμένα, δεν θα μας περνούσε ποτέ απο το μυαλό, εκτός και αν ειμασταν κάπου απόμερα:

Άμαν τους έρτει να κατουρήσουν, δεν έχουν κανένα ενδοιασμό. Οπου τζιαν ένει. Οπως ελάλε και η διαφήμιση, όποια μέρα και νάναι όποια ώρα και νάναι…

Προχτές επήα να περπατήσω λίγο στο πάρκο. Ωραίο πάρκο, μες το κέντρο της πόλης, με τα παγκάκια του, τα γρασίδια του, τους κηπουρούς του για το γρασίδι, τους κηπουρούς του για τα δέντρα, τους κηπουρούς του για τα εποχιακά λέλλουδα, τους φρουρούς του, τους καθαριστές του, τους αστυνομικούς του με τα ποδήλατα - είπαμεν ευρωπαικά πράματα.

Καθώς επήαιννα λοιπόν, θωρώ ένα τύπο περιποιημένο, με την φορμούδα του, με το άιφοουν του και τα εαρποντς του και οπως περπατά πιάννει πάντα και μπαίνει μες τα φυτά. Κάμνει τρία βήματα και μετά, σαν ήταν μες στο σπίτι του, αρχίζει να κατουρά. Μα εννα σπάσει το πλάσμα; Με που μωρά που επαίζαν γυρόν τον έκοψεν, με που αστυνομικούς τον έκοψε, με που ανθρώπους με που σκύλους.

Και μετά, όμορφος ωραίος, εστράφην στο μονοπατούδιν του και συνέχισε το τζοκιγκ του για να είναι κομψός και φίτ.

Και ο φίλος σας ο Στάνταρ Κυπραίος έμεινε να ποθαυμάζει… Εννα μου πείτε και εσείς, αφού ο άνθρωπος ήταν μες την φύσην, γιατί να μεν κάνει αυτό το φυσικό πράγμα; Σωστά!

Τα χρονια περνουν αγαπημενη μας, και εμεις συνεχιζουμε να ζουμε μακρυα σου - μας λειπεις αφανταστα… Αιωνια σου η μνημη, και εσενα και των αλλων 120 ανθρωπων που χαθηκαν εκεινη την αποφραδα ημερα…

Πρώτα πρώτα, τα ειλικρινή συλληπητήρια μου στην οικογένεια του ανθρώπου που έχασε την ζωή του.

Πραγματικά αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν, εν έτει 2016, να υπάρχει λεωφορείο που να κυκλοφορεί στους δρόμους της Κύπρου χωρίς ζώνη ασφαλείας του οδηγού.

Πως επερνούσε ΜΟΤ το αυτοκίνητο; Πως λάμβανε άδεια κυκλοφορίας; Το τμήμα οδικών μεταφορών που ήταν; Ο έφορος μηχανοκινήτων οχημάτων;

Ποιος φταίει;

#Cyprus #Bus #Accident

Και τώρα τί θα κάνουμε χωρίς Βρετανούς;

Καταρχήν να διατυπώσω τον σεβασμό μου και τον θαυμασμό μου για όλους εκείνους που παλεύουν με τις φλόγες, τους άνεμους και την ζέστη και προσπαθούν να σβήσουν την φωτιά που καίει το δάσος της Σολέας. Δυο εξ αυτών έχασαν την ζωή τους στο καθήκον, αφήνοντας πίσω τους τις οικογένειες τους να αναζητούν τους λόγους και τις αιτίες… Ας είναι ελαφρό το χώμα που θα τους σκεπάσει και ας δίνει ο θεός δύναμη στις οικογένειες που αφήνουν πίσω τους…

Και για άλλη μια φορά, τόσα χρόνια τα ακούμε, τόσες φορές μας τα λένε, μας τα ανακοινωνουνε, μας τα εξηγουνε αλλά δεν μαθαίνουμε. Πόσον νου χρειάζεται να καταλάβεις ότι δίπλα που το δάσος, μες τον λαλλαρον ΔΕΝ αναφκουμε φωτιές. Τα άκουσες και εσύ μάστρε που αψες την φωτιά, και την κάθε άλλη φωτιά. Είμαι σίγουρος. Αλλά βεβαίως, εσύ είσαι πιο έξυπνος από όλους τους άλλους. Σίγουρα ο νομοθέτης εννοούσε όλους τους άλλους εκτός από εσένα. Εσένα κοφκει ο νους σου και είσαι η εξαίρεση. Εσύ πρέπει να κάμεις την δουλειά σου και οι υπόλοιποι να κόψουν τον λαιμό τους (για να το πω ευγενικά).

Είσαι ο ίδιος που μιλά στο κινητό στο αυτοκίνητο (κρατώντας το 10 εκατοστά από το πρόσωπο σου στην ανοικτή ακρόαση για να μεν το κρατάς κοντά στο αυτί σου και γράψουν σε), ο ίδιος που διπλοπαρκαρει και κλείνει το δρόμο (για θκυο λεπτά μόνο), εκείνος που προσπαθεί να μπηχτεί στην ουρά, εκείνος που καμνει ότι δεν με βλέπει όταν είμαι στον παράδρομο και προσπαθώ να μπω στον δρόμο (μπράβο κέρδισες ένα αυτοκίνητο απόσταση - τώρα θα παεις στην δουλειά σου μπορεί και 5 δευτερόλεπτα νωρίτερα), εκείνος που έχει το σπίτι και την αυλή του γυαλί και πετασσει σκουπίδια έξω που το φραμο του στην αυλή του γείτονα, ή στο διπλανό χωράφι, εκείνος που πάντα θεωρεί ότι μπορεί να εξαιρεθεί από αυτά που ισχύουν για τους υπολοίπους. ΕΣΥ - ο μέσος κύπριος. Ο στάνταρ Κυπραίος. Δηλαδή ΕΜΕΙΣ. Όλοι μας. Συλλογικά.

Το κόστος της ζωής των δυο παιδιών που χάθηκαν,δεν αποτιμάται με χρήματα. Ούτε μπορεί να κάνει η οποιαδήποτε τιμωρία τους οικείους τους να νοιώσουν καλύτερα. Επίσης δεν μπορεί κανένα πρόστιμο να κάνει το χρόνο να περάσει γρηγορότερα και να μας δώσει αμέσως ένα νέο δάσος στην θέση αυτού που κάηκε. Αλλά ελπίζω ότι αν αρχίσουμε να επιβάλλουμε αυστηρές κυρώσεις σε όσους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους (για να το πω ευγενικά) τους νομούς, ίσως ο επόμενος που θα κόψει ο νους του να καψαλίσει χόρτα να το ξανασκεφτεί, αν όχι για το κοινό κάλο, τον σεβασμό του τόπου και τον υπολοίπων, ας το κάμει για να προστατεύσει την πουγκαν του.

Και αλήθεια τώρα, δεν θα έπρεπε τόσα χρόνια, τόσες φωτιές, να είχαμε αγοράσει τρία τέσσερα από τα καλύτερα πυροσβεστικά αεροπλάνα που υπάρχουν; Αλλά άραγε ήταν να τα φυλαουμεν, να τα συντηρούμε και να τα επανδρώναμε όπως πρέπει, οξα ήταν να καμνουμεν εξυπνάδες πάλε και να νομιζουμεν ότι οι διαδικασίες και η τήρηση τους αφορούν όλους τους άλλους και όχι εμάς;

Αιωνία η μνήμη των παλλικαριών που χάθηκαν…

…οι άδειες κυνηγού στους δεκατετράχρονους μας εμαράναν…

Πολλα ωραια η φανελλουδα σου με το μισοφεγγαρο κυριε Παραγοντα.

Εσκεφτηκες να βαλεις και ενα φεσιν για να ειναι ασσορτι;

Στην ΜΕΠ που ζω, οι άνθρωποι έχουν μία απίστευτα αναπτυγμένη οικολογική συνείδηση. Χωρίζουν τα σκουπίδια τους ανά είδος - σκυβαλότοπου, γυαλί, χαρτί, και ανακυκλώσιμα - δεν ρυπαίνουν τους δρόμους και τους αγρούς και γενικά συμπεριφέρονται πολύ πολιτισμένα σε αυτό τον τομέα.

Και βεβαίως δεν κόβουν ενήλικα δέντρα, όπως αυτά που οι αρμόδιοι έκοψαν πρόσφατα στην λεωφόρο Λάρνακος στην Αγλαντζιά. Και όταν υποχρεώνονται να κόψουν κάποιο δέντρο, το κάνουν για λόγους ασφάλειας του κοινού (π.χ. κινδυνεύει το δέντρο να πέσει κάτω και να πλακώσει κανένα πεζό ή κανένα αυτοκίνητο), ή ασφάλειας των υπολοίπων δέντρων. Κάθε δέντρο που κόβεται αντικαθίσταται εντός ημερών με άλλο δέντρο του ιδίου είδους. Και σίγουρα δεν κόβουν δέντρα για να πλατύνει ο δρόμος, ή να καθαρίσει το οπτικό πεδίο, ή για να μην πέφτουν τα ξερά φύλλα στην αυλή μας, ή για να μην στάζει πίσσα στα πλακάκια της βεράντας μας ή δεν ξέρω και εγώ ποια άλλη δικαιολογία μπορεί να σκεφτεί κανείς…

Πριν από μερικά χρόνια, μέναμε σε μια άλλη γειτονιά στην ΜΕΠ, και σε ένα σπίτι τρία ή τέσσερα σπίτια παρακάτω από το δικό μας, έμενε ένα συνταξιούχο ζευγάρι. Ο κήπος τους, μου είχε πει ένας γείτονας, ήταν ένας από τους καλύτερους στην πόλη, και πως ένα σαββατοκύριακο κάθε άνοιξη και κάθε φθινόπωρο, επέτρεπαν στους γείτονες αλλά και σε οποιονδήποτε επιθυμούσε, να τον επισκεφθούν. Πήγαμε και εμείς μία φορά, και ήταν ομολογουμένως πανέμορφα. Πάντως το ζεύγος των συνταξιούχων τον αγαπούσε πολύ τον κήπο του, και όλο και τους έβλεπα στον δρόμο με εργαλεία, κλαδευτήρια και άλλα σύνεργα κηπουρικής. Και πάντοτε χαμογελαστοί και ευγενέστατοι.

Ένα δύο χρόνια μετά που μετακομίσαμε σε εκείνη την γειτονιά, κτυπάει ένα απόγευμα η πόρτα του σπιτιού, και ήταν ο κυριούλης από το σπίτι με τον κήπο, ο οποίος μου ανέφερε ότι περνάει από όλα τα σπίτια της γειτονιάς για να τους απολογηθεί εκ των προτέρων για την οχληρία. Ποια οχληρία ρωτάω εγώ, και ο κυριούλης μου εξηγεί, περίλυπος ότι “αρρώστησε το τάδε σπάνιο δέντρο που έχουμε στον κήπο και αφού το συζητήσαμε με τον γεωπόνο μας και τις αρμόδιες υπηρεσίες του δήμου ΜΕΠ, καταλήξαμε ότι πρέπει να κοπεί γιατί μπορεί η ασθένεια του να μεταδοθεί και σε άλλα δέντρα. Μην ανησυχείτε όμως, γιατί έχουμε εξασφαλίσει τρία δενδρύλια του ιδίου είδους τα οποία θα φυτέψουμε στην θέση του, και εάν πιάσουν όλα, σε 3 χρόνια θα μεταφυτέψουμε τα δύο σε άλλο σημείο. Μεθαύριο που θα το κόψουμε θα σας ενοχλήσουμε, δυστυχώς, κατέληξε.”

Υπερβολικό θα έλεγε κάποιος… Πολιτισμένο λέω εγώ.

Πολύ λυπήθηκα τον αφανισμό των κυπαρισσιών στην λεωφόρο Λάρνακος – φαντάζομαι ότι πολύ σύντομα πιάνουν σειρά αυτά της Κυριάκου Μάτση… Κρίμα.

Στην Λευκωσία έχουμε ελάχιστο πράσινο, και χρόνο με το χρόνο με βλακείες αυτού του είδους, μειώνεται επικίνδυνα. Όπως πάμε, το μοναδικό πράσινο που θα μείνει είναι τα δέντρα στο Μετόχι, στο English School και στο Προεδρικό.

Πήαιννε ρε κουμπάρε να πληρώσεις τα πρόστιμα σου τζαι κανεί…

Τζιαι μεν θωρείς παντού σκευωρίες και συνομωσίες…

Δεν έχει σχέση αν άλλοι εκάμαν τα ίδια και χειρότερα και εγλυτώσαν την.

Παρακολουθω αφωνος τις τελευταιες ημερες το δραμα που περνουν οι συνανθρωποι μας που προσπαθουν, συχνα πληρωνοντας με την ζωη τους, να εγκαταλειψουν τις χωρες τους και να φτασουν στην Ευρωπη. Προσπαθουν, συχνα πληρωνοντας με την ζωη τους, να διαφυγουν απο ολοκληρωτικα καθεστωτα, απο εμπολεμες ζωνες, απο κρατη που εχουν καταρρευσει και να προσφερουν ενα καλυτερο αυριο στα παιδια τους.

Ο θανατος του τριχρονου αγοριου απο την Συρια (αλλα και αυτος του πενταχρονου αδελφου του και της μητερας τους) κατεδειξε με τον πιο γλαφυρο τροπο το επικινδυνο αυτου του ταξιδιου… Ενος ταξιδιου που ισως να καναμε και εγω και εσεις αν ενα δυστυχημα γεωγραφιας μας ειχε οδηγησει να γεννηθουμε μερικα χιλιομετρα πιο ανατολικα. Το τριχρονο αγορι που πνιγηκε στην θαλασσα και ξεβραστηκε αψυχο στις ακτες της Αλικαρνασου, εκει που σκαει το κυμα της Μεσογειου θα μπορουσε να ηταν το δικο μου το μωρο, η το δικο σας…

Την ιδια ωρα, ο θανατος του τριχρονου αγοριου κατεδειξε την αδιαφορια μας ως κοινωνια, την αδυναμια του συστηματος της ΕΕ να βρει λυσεις και διεξοδο στην απελπισια αυτων των ανθρωπων. Αληθεια ποτε εγινε αποδεκτο να μην μας νοιαζει; Ποτε εγινε ΟΚ να βλεπουμε απο τις οθονες μας ανθρωπους να πεθαινουν προσπαθωντας να φτασουν στις χωρες μας και αφου πουμε “μανα μου ρε” απλα να αλλαζουμε καναλι;

Ιδιαιτερα αλγεινη εντυπωση μου εκανε η σταση χωρων που μεχρι πριν απο λιγα χρονια ετυχαν μεγαλης βοηθειας απο αλλες χωρες καθως προσπαθουσαν να αποσεισουν απο πανω τους απομειναρια αλλων ολοκληρωτικων καθεστωτων. Ιδιως απο αυτους θα περιμενα περισσοτερη κατανοηση. Για αυτο βγαζω το καπελο σε εκεινες τις χωρες που επεδειξαν πιο ανθρωπινη σταση.

Στην ΕΕ, δεν εχουμε συγκροτημενο προγραμμα νομιμης μεταναστευσης. Δεν υπαρχει καποιο συστημα μεσω του οποιου να μπορει καποιος να αιτηθει και να ερθει στην ΕΕ σε αναζητηση καλυτερης ζωης. Η μονη επιλογη που εχει καποιος, ειναι η παρανομη μεταναστευση και η υποβολη αιτησης ασυλου. Και ολα αυτα σε μια ηπειρο που ηδη αντιμετωπιζει προβληματα υπερηλικου πληθυσμου, και με σοβαρες αναγκες πληθυσμου σε παραγωγικη ηλικια. Αραγε αν ο πατερας του τριχρονου αγοριου μπορουσε να ειχε ερθει στην ΕΕ νομιμα, να δουλεψει χωρις να κρυβεται, να πληρωνει τους φορους και τις κοινωνικες ασφαλισεις του οπως πρεπει, θα ειχε λογο να ρισκαρει την ζωη των παιδιων του, μπαινοντας μαζι με την οικογενεια του σε ενα σαπιοκαραβο;

Απο την αλλη υπαρχει και μια αλλη σοβαρη πτυχη του θεματος: η πηγη του προβληματος, και ο ρολος της ΕΕ, μεσω της δρασης η αδρανειας της. Οι ανθρωποι αυτοι δεν καθονται στα σπιτια τους και ενω περνουν πολυ καλα, αποφασιζουν να φυγουν με κινδυνο της ζωης τους για να ερτουν στην ΕΕ. Φευγουν επειδη οι χωρες τους ειναι σε κριση, κριση που προκληθηκε απο την δραση αλλων χωρων στο εσωτερικο τους, την δραση ακραιων στοιχειων, η απο την κακη διοικηση που ασκειται σε βαρος τους απο τους διαφορους “ηγετες” που πατουν τον λαο τους μες τον λαιμο.

Ακομη και αν δεχθει η ΕΕ ολους τους μεταναστες που της κτυπουν την πορτα, δεν θα λυθει το προβλημα. Το προβλημα θα λυθει μονο αν η ΕΕ ασκησει την επιρροη της, το λεγομενο “soft power” της για να βελτιωθει η κατασταση στο εσωτερικο των χωρων αυτων. Οταν υπαρχει θεληση υπαρχει τροπος και πρεπει να γινει κατι…

Καθε ανθρωπος που πεθαινει στα συνηθως ηρεμα και καταγαλανα νερα της Μεσογειου αποτελει ηχηρο χαστουκι στο συγχρονο και πολιτισμενο προσωπο των δυτικων κρατων. Ας σταματησουμε να κτιζουμε φρακτες για να κρατησουμε εξω τους μεταναστες, αλλα ας τους δωσουμε νομιμες διοδους, και ας λαβουμε μετρα για να μειωσουμε τον αριθμο των ανθρωπων που θα νοιωθει υποχρεωμενος να εγκαταλειψει την χωρα του.

Θυμαμαι την δηλωση καποιου Αφγανου μεταναστη πριν απο λιγες μερες που, καθως κρατουσε το βρεφος του στην αγκαλια του, ειπε στα καναλια οτι “μπορει να καταγομαι απο μια φτωχη χωρα, αλλα ειμαι και εγω ανθρωπος, οπως και εσεις. Εχω και εγω ελπιδες και ανησυχιες. Και το παιδι μου ειναι και αυτο ενα μωρο σαν ολα τα αλλα…”

Πραγματι! Ενα μωρο σαν ολα τα αλλα. Που θα μπορουσε να ειναι το δικο μου μωρο. Οπως θα μπορουσε να ηταν και ο μικρος Αϊλαν, που κειτεται νεκρος εκει που σκαει το κυμα της Μεσογειου…

Εδω και λίγες μέρες, από τότε που έσκασε η είδηση δηλαδή, παρακολουθώ είτε στο ιντερνετ, είτε στην τηλεόραση, το βίντεο με τον ξυλοδαρμό του κρατούμενου από τους αστυνομικούς.

Και κάθε φορά που το βλέπω με σοκάρει. Με σοκάρει και με τρομάζει που υπάρχουν ακόμη τέτοια φαινόμενα στον τόπο μας. Για όνομα του θεού δηλαδή.

Που ζούμε; Που είμαστε; Τούτη είναι η χώρα που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές; Θυμούμαι στην δεκαετία του 70 και ίσως αρχές του 80 που είχε κάτι αστυνομικούς (ζαφτιέδες ελάλεν η γιαγιά μου) με κρεμαστή μουστάκα και έδερναν. Σαράντα χρόνια μετά δεν άλλαξε τίποτε;

Θυμάστε την περίπτωση του φοιτητή πριν 10 χρόνια που τον είχαν χαμε στον δρόμο και έδερναν τον 10, νομίζω, αστυνομικοί; Αν θυμούμαι καλά το βίντεο τότε δεν μπορούσε να γίνει δεκτό από το δικαστήριο λόγω κενού στην νομοθεσία. Νομίζω κάπου διάβασα ότι τελικά, 3 απο τους εμπλεκόμενους αστυνομικούς υποχρεώθηκαν σε παραίτηση στην πειθαρχική διαδικασία εναντίον τους, αρκετά χρόνια μετά, αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος τι έγινε με εκείνη την υπόθεση.

Βλέπω το νέο βίντεο, και το μένος με το οποίο ο αστυνομικός χτυπά τον κρατούμενο με το “κουρπάτζιη”, 45 φορές (!!!) διάβασα κάπου. Ειδικά το κομμάτι που τον χτυπά τόσο δυνατά που του φεύγει το κουρπάτζιη από το χέρι είναι ενδεικτικότατο…

Και τρομάζω στην ιδέα ότι κάπου κάποτε θα μπορούσε το ξύλο αυτό να το φάω εγώ, ή εσείς, ή τα παιδιά μας… Κάπου κάτι να στραβώσει και για οποιοδήποτε λόγο κάποιος ένστολος στην Κύπρο να νομίσει ότι το ξύλο είναι η μοναδική του επιλογή.

Δεν θα σχολιάσω τί έγινε μέχρι και την σύλληψη του κρατούμενου - αλλά νομίζω, μπορεί να έχω άδικο αλλά εγώ αυτό νομίζω, πως δεν μπορεί σε μια ευνομούμενη πολιτεία, να τον χτυπά μέλος της αστυνομίας με τόσο μένος μετά που έχει συλληφθεί και έχει μπεί στο κελί. Ότι και να έκανε ο κρατούμενος, την ώρα που άρχισεν ο άλλος τζιαι εδίαν του πουπάνω, ήταν μέσα στο κελί. Συμφωνώ, κατά την σύλληψη εάν απαιτείται, και στον βαθμό που απαιτείται, να ασκηθεί βία. Αλλά στον κρατούμενο που είναι ήδη στο κελί, δεν υπάρχει δικαιολογία για την άσκηση βίας. Αφού ήταν ήδη μέσα στο κελί κλειδωμένος.

Δεν είμαι ούτε δικαστής, ούτε εισαγγελέας, ούτε δικηγόρος, ούτε ξέρω όλες τις λεπτομέρειες οπότε δεν μπορώ να εκφέρω εμπεριστατωμένη άποψη επί του θέματος, και όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Πάντως θα παρακολουθήσω την υπόθεση με μεγάλο ενδιαφέρον για δω την τελική έκβαση της στο δικαστήριο.

Κλείνω διατυπώνοντας την ευχή ο αρχηγός της αστυνομίας να υλοποιήσει την δήλωση ότι «τώρα είναι η ώρα των έργων και όχι των λόγων» που βεβαίως μέχρι να την υλοποιήσει, είναι και αυτή, λόγια…

Η 10η επέτειος του αδόκητου χαμού τους δεν είναι σημαντικότερη από την 9η ή την 11η, ο πόνος των δικών τους δεν μετριέται ούτε μετριάζεται με τα χρόνια, και η αδικία που νοιώθουν για τον χαμό των αγαπημένων τους προσώπων στην τραγική πτήση της 14/8/2005 δεν είναι εντονότερη ή ηπιότερη σήμερα παρά οποιαδήποτε άλλη ημέρα…

Παρόλα αυτά, δεν μπορούσα να μην γράψω στο μπλογκ μου σήμερα, ότι και εγώ αλλά και πολλά άλλα πρόσωπα, συνεχίζουμε να θυμόμαστε, να στερούμαστε και να θρηνούμε τον κάθε ένα από τους 121.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει, και η μνήμη τους αιώνια…

Χωρίς άλλο σχόλιο, επειδή ο Μόντης τα λέει άριστα, παραθέτω ένα απόσπασμα απο το “Τρίτο γράμμα προς την Μητέρα”:

Μητέρα, αν το βρεις βαρύ το γράμμα μου, είναι που σκύβει απάνω του ο Πενταδάχτυλος φορτωμένος Τούρκο, αν το βρεις ασήκωτο, είναι που γονατίζει απάνω του ο Πενταδάχτυλος φορτωμένος Τούρκο. Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάχτυλος, μητέρα. Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε, στο κάτω-κάτω την Κερύνια δεν τη βλέπουμε, την Αμμόχωστο δεν τη βλέπουμε, όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας και μας κοιτάζει και μας κοιτάζει μ’ ένα τρόπο. Και κάθεται βραχνάς και μολύβι στο στήθος μας, Ομως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας Και δε μπορεί να κρυβεί σαν το Μόρφου, Και δε μπορεί να κρυβεί σαν την Κερύνια Και σαν την Αμμόχωστο. Και λέει: «Λοιπόν»; Και μας ρωτά: «Λοιπόν» Είναι δύσκολο, μητέρα, να πιστέψουμε πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνιας, είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως μας τους έφερε το «Πικρό νερό» των νεανικών μας εκδρομών. Αυτή την έννοια είχαν, λοιπόν, εκείνες όλες οι ροδοδάφνες του, αυτός ο οιωνός ήταν, λοιπόν, εκείνες όλες οι κόκκινες ροδοδάφνες του, αίμα, λοιπόν, προοιώνιζαν, αυτό το τρυφερό, κελαϊδιστό αίμα προοιώνιζαν;

Ζω στο εξωτερικο σχεδον 10 χρονια, και πριν να μετακομισω ταξιδευα για την δουλεια τοσο συχνα που εχω σε μονιμη λειτουργια απο τοτε, συνδεση τηλεφωνικου δικτυου μεγαλης ευρωπαικης πρωτευουσας, που δεν ειναι η ΜΕΠ που ζω. Εχω και συνδεση στην ΜΕΠ που ζω.

Συνολικα τρια νουμερα. Μπορει να μου εξηγησει καποιος γιατι το μοναδικο νουμερο που πιαννει ακομα διαφημιστικα μηνυματα, και μαλιστα που εταιριες που δεν ακουσα καν, ποσο δε μαλλον να τους δωκω το κινητο μου, ειναι αυτο της Κυπρου;

Κανει πιον!! Οχι μονο δεν θελω το sms αλλα ειναι και ο καλυερος τροπος να σιγουρευτειτε οτι δεν θα πατησω ποτε στο μαχαζιν σας…

Η χωρα στην οποιαν ανηκει η ΜΕΠ που ζω, εχει εδω και δεκαετιες εγκαταστησει ενα συστημα υγειας αλα ΓΕΣΥ. Αν εισαι αρρωστος πιαννεις τηλεφωνο και κλεινεις ραντεβου με τον γιατρο της γειτονιας σου (με βαση την διευθυνση που γραφει πανω στην καρτα κοινωνικων ασφαλισεων που εχεις). Αν εχει δυο ιατρεια στην γειτονια σου, διαλεγεις οποιο θελεις, αν εχει μονο ενα, εκατσες πανω. Παντως πρεπει να πιασεις τηλεφωνο και να κλεισεις ραντεβου. Αν δεν εχει ραντεβου διαθεσιμα ο γιατρος πρεπει να περιμενεις ωσπου να εχει. Χωρις ραντεβου πεθαινεις…

Αν εισαι εξυπνακιας και πεις οτι εννα παεις στες πρωτες βοηθειες, με το που μπαινεις στο νοσοκομειο, πριν σου καμουν οτιδηποτε, πρεπει να τους δωσεις το χαρτιν που σου εδωκεν ο γιατρος της γειτονιας σου οτι το περιστατικον σου εν αρκετα επειγον, για να χρειαζεται να παεις στες πρωτες βοηθειες. Αν δεν εχεις χαρτιν και ειπες απλα, που να βουρω στον γιατρον της γειτονιας, εννα παω στες πρωτες βοηθειες ολαν, μολις μπεις στο νοσοκομειον πρεπει να πληρωσεις 250 ευρω για το κοστος της εξετασης.

Τελος παντων, πριν ενα χρονο περιπου ενοιωσεν η γυναικα μου κατι πονους στο στηθος, και εκλεισαμεν ενα ραντεβου να παμε στον γιατρον της γειτονιας. Ημασταν τυχεροι και μας ειδεν ο γιατρος την επομενη ημερα. Δεν νομιζω οτι ειναι κατι σοβαρο ειπεν ο γιατρος, αλλα αφου εν στο στηθος, θα στειλω ενα γραμμα στο νοσοκομειο της γειτονιας, να σας δωσουν ενα ραντεβου να πατε στα εξωτερικα ιατρεια να σας εξετασει ο καρδιολογος, αν ενει να καμετε και κανενα καρδιογραφημα. Ποτε το ραντεβου γιατρε; Σε κανεναν μηναν απαντα ο γιατρος.

Η γενεκα μου που ανησυχησεν εμπηκεν στο αυτοκινητο, οδηγησεν ως την διπλανη χωρα και εκαμε το καρδιογραφημαν της σε ενα ιδιωτη γιατρο. Ουλλα καλα ευτυχως.

Περνα ο ενας μηνας, και πιαννουμεν ενα γραμμα που το νοσοκομειο που μας λεει οτι το ραντεβου μας με τον καθηγητη καρδιολογιας Δρ. Ταδε κανονιστηκε για τρεις εβδομαδες μετα απο την ημερα εκεινη (και 4 που περιμεναμε 7). Το χαρτιν μας ενημερωνε επισης, οτι το κοστος της επισκεψης στον καθηγητη θα ανερχετο στα 120 ευρω και οτι δεχονται μετρητα, καρτες, η μεταφορα στην τραπεζαν του καθηγητη, και να βεβαιωθουμεν οτι φευγοντας θα παρουμεν μαζι μας την αποδειξη πληρωμης.

Ερκουνται οι τρεις φτομαδες παμεν στον καθηγητη, εξεταζει την γενεκαν, λαλει της νομιζω πρεπει να καμεις καρδιογραφημα και τεστ κοποσεως. Στην συνεχεια μας εξηγει οτι εχουμεν την επιλογη να παμε στην ιδιωτικη κλινικη του (κρατικου) νοσοκομειου και να κανουμε το καρδιογρσφημα και τεστ σε λιγες ημερες, η να παμεν μεσω του ΓΕΣΥ. Μεσω του ΓΕΣΥ θα παρει καιρον ειπεν μας. Ναι ξερω το λαλω του, εσενα ειδαμεν σε μεσω του ΓΕΣΥ και επηρεν μας 7 εφτομαδες.

Κανετε λαθος αγαπητε μου λαλει ο καθηγητης, μετα απο αιτημα του γιατρου της γειτονιας σας ειδετε με ιδιωτικα, για αυτο επηρεν μονο 7 βδομαδες. Αλλιως θα επαιρνε 7 μηνες, μπορει και περισσοτερο.

Ακουγοντας τα πιο πανω, ειπαμεν βεβαιως να παμεν ιδιωτικα, και την επομενη βδομαδα πηγε η κυρια μου για την εξεταση και ολα ηταν μια χαρα. Τα αποτελεσματα της σταληκαν ταχυδρομικως στον γιατρο της γειτονιας που μας εστειλεν αλλον γραμμα οτι ολα ειναι καλα. Απο την ημερα που ενοιωσε τους πονους η γυναικα μου, μεχρι να πιασουμε το τελευταιο γραμμα επερασαν συνολικα 10 βδομαδες.

Πριν απο 3 μηνες περιπου, και αφου ειχαν περασει 8,5 μηνες απο την μερα που ειχε τους πονους, πιανουμεν γραμμα οτι η γυναικα μου, σε ενα μηνα απο εκεινη την μερα ειχε ραντεβου να δει τον καρδιολογο στο ΓΕΣΥ. Το χαρτιν ελαλεν επισης αν δεν θελουμεν το ραντεβου να τους ειδοποιησουμεν. Πιανουμμεν λοιπον τηλεφωνο και εξηγουμεν οτι ειδαμεν τον γιατρο ιδιωτικα και δεν θελουμε το ραντεβου και ευχαριστουμεν παρα πολυ. Εκοιταξαν στο κομπιουτερ τους και οντως βρηκαν την επισκεψη, την πληρωμη και την εκθεση που εστειλαν στον γιατρο της γειτονιας. Μαλιστα μας ευχαριστησαν που τους ενημερωσαμε.

Σημερα, σχεδον ενα χρονο μετα την μερα που ειχε τους πονους, πιανουμεν γραμμα προς τον κυβερνητικο γιατρο, με κοινοποιηση σε μας, που ελεγε οτι παρα τις προσπαθειες του ΓΕΣΥ να κανονισει σε τρεις διαφορετικες περιπτωσεις ραντεβου μαζι μας, δυστυχως δεν ανταποκριθηκαμε στις επιστολες τους και ως εκ τουτου η γυναικα μου αφαιρεθηκε απο την λιστα αναμονης.

Αν ο γιατρος επιθυμουσε να γινει η εξεταση, με πολλη χαρα θα μας προσθεταν και παλι στην λιστα, κατεληγε το γραμμα.

Και ολα δουλευουν ρολοι. Το τραγικο της υποθεσης ειναι οτι η υπο συζητηση χωρα θεωρειται και οντως ειναι 100 χρονια μπροστα…

Αν και χαιρετιζω την αποφαση και ευελπιστω στην αυστηροτατη και καθολικη επιβολη της στο διηνεκες, την ιδια ωρα, δεν μπορω να αντιληφθω γιατι επρεπε να μας παρει 54 χρονια κρατικης υποστασης για να πουμε οτι “δεν γινεται να

χρωστας χρηματα σε ενα κρατικο τμημα και να εισπραττεις την ιδια ωρα απο

αλλο…”

Συμψηφισμος φιλε μου, συμψηφισμος!

Η ασυλία χορηγείται πάντοτε για συγκεκριμένους λόγους - στις πλείστες των περιπτώσεων για να μπορεί ο κάτοχος της ασυλίας να εκτελεί τα καθήκοντα του χωρίς να πρέπει να ανησυχεί για ενδεχόμενη δίωξη του σε περίπτωση που στα πλαίσια πάντοτε της εκτέλεσης της αποστολής αυτής δυσαρεστήσει κάποιους ή προκαλέσει την δικαστική στόχευση του απο οποιονδήποτε.

Σίγουρα όμως δεν χορηγείται για να εκλαμβάνεται ως λευκή επιταγή για την παραβίαση του οποιουδήποτε νόμου, η για την διαφύλαξη του κατόχου της απο την δίωξη σε περίπτωση που επιλέξει να παραβεί τους νόμους για λόγους άλλους απο την εκτέλεση των καθηκόντων του.

Και όπως με όλα τα προνόμια, ο κάτοχος της ασυλίας πρέπει να γνωρίζει την διαφορά μεταξύ της χρήσης και της κατάχρησης.

Θυμούμαι όταν ήμουν 11 χρονών, πέταξα για πρώτη φορά με τις Κυπριακές Αερογραμμές και η εμπειρία μου έμεινε αξέχαστη. Στα παιδικά μάτια μου το ταξίδι ήταν μαγικό και ένοιωθα δέος απέναντι σε αυτό το τεράστιο μεταλλικό πράγμα που μπορούσε να σηκωθεί στον αέρα και να μας πάει σε μια άλλη χώρα. Ακόμη περισσότερο δέος ένοιωθα για τους πιλότους, τους ανθρώπους των οποίων η δουλειά ήταν να οδηγούν αυτό το μαγικό πράγμα, ενώ φοβερή έβρισκα και την δουλειά των αεροσυνοδών.

1-2 χρόνια μετά αποφάσισα, όπως τα πλείστα αγόρια της ηλικίας μου, ότι ήθελα να γίνω πιλότος και άρχισα να ψάχνω το θέμα. Μεταξύ άλλων ανακάλυψα ότι βάσει διεθνών κανονισμών, ο κάθε πιλότος μπορεί να πετάξει μέχρι 100 ώρες τον μήνα, και αν θυμάμαι καλά στις 100 ώρες περιλαμβάνονταν και οι ώρες που ήταν στο αεροδρόμιο ΠΡΙΝ από την αναχώρηση του αεροπλάνου του. Δηλαδή φαντάζομαι ότι μια πτήση Λάρνακα – Αθήνα μετρούσε 3-4 ώρες δουλειάς. Τέλος πάντων, σε πιο μακρινά ταξίδια, π.χ. μια πτήση Λάρνακα – Λονδίνο με την διανυκτέρευση της και την επιστροφή της μετρούσε ως 3-4 μέρες δουλειάς και στην συνέχεια οι πιλότοι είχαν 2-3 μέρες ξεκούραση… Έτο χοντρικά δουλέφκεις 2 βδομάδες τον μήνα, και κάθεσαι 2 βδομάδες το μηνα, ενώ την ώρα που δουλέφκεις εν τζιαι τσαππιζεις, ούτε έχεις κάποιον να σου διά πουπάνω… Μια χαρά δουλιούα…

Θυμάμαι επίσης τα perks των υπαλλήλων, οι οποίοι τον καιρό που μία πτήση στο Λονδίνο κόστιζε 400 λίρες, αυτοί πλήρωναν 50 λίρες και πήγαιναν όπου ήθελαν όποτε ήθελαν. Πλήρωναν τις 50 λίρες και μόλις επιβιβάζονταν, οι συνάδελφοι τους, τους έκαναν και μία επί τόπου αναβάθμιση στην πρώτη θέση και μετά έκλειναν και τις κουρτινούδες μήπως και δούμε εμείς οι κοινοί θνητοί πως ζουν οι υπόλοιποι. Άσε που ούτε λόγος για υπέρβαρο, κλπ κλπ – χρόνια μετά θυμάμαι οι συμφοιτητές μου που είχαν γονείς στην Cyprus Airways μέχρι και πίτες σουβλάκια τους έστελναν οι γονείς τους με τους συναδέλφους τους, όσο συχνά ήθελαν.

Βεβαίως και ήθελα να γίνω πιλότος. Μετά έμαθα ότι η δυσκολία ήταν να καταφέρεις να μαζέψεις τις 60 χιλιάδες λίρες που ήταν τα δίδακτρα για τους 18 μήνες φοίτησης – δυστυχώς δεν κατάφερε ο πατέρας μου να τα μαζέψει. Βέβαια, τόσο κόστισαν τελικά οι σπουδές μου 4 χρόνια – 15 χιλιάδες τον χρόνο μπορούσε να εξασφαλίσει ο πατέρας μου – 60 χιλιάδες σε ένα χρόνο δεν μπορούσε.

Έτσι περιορίστηκα στο να είμαι επιβάτης, και να ακούω κάθε φορά το χειροκρότημα των επιβατών κατά την προσγείωση - τι εμμονή και αυτή, να χειροκροτάς σε ένα ακριβοπληρωμένο υπάλληλο, απλά και μόνο επειδή έκανε την δουλειά του. Πραγματικά δεν νομίζω το χειροκρότημα κατά την προσγείωση να το έχω βιώσει σε άλλη εταιρία εκτός από την Cyprus Airways.

Έζησα πάντως και την εποχή που όλοι λέγαμε ότι οι Κυπριακές ήταν μεταξύ των καλύτερων στον κόσμο - λίγο πιο κάτω από την British Airways και την Virgin Atlantic. Ίσως να ήταν – μάλλον εμείς ήμασταν λιγότερο απαιτητικοί και μας άρεσε την ίδια ώρα να ευλογούμε τα γένια μας και να λέμε ότι ταξιδεύουμε με μία από τις κορυφαίες αερογραμμές στον κόσμο.

Μετά άρχισε ο ανταγωνισμός να εντείνεται, και σε συνάρτηση με τις διάφορες βλακείες τύπου υπεράρυθμες προσλήψεις, ψηλοί μισθοί, Eurocypria, HellasJet αλλά και πτήσεις σε Σρι Λάνκα κλπ, όταν δεν είχαμε πτήσεις για σημαντικές Ευρωπαικές πρωτεύουσες, έβαλαν την εταιρεία σε δύσκολα μονοπάτια. Μέσα στο αεροπλάνο η εξυπηρέτηση άρχισε να πηγαίνει στο βρόντο, και σιγά σιγά κόβανε τα διάφορα που προσφέρανε, μέχρι που έκοψαν ΚΑΙ τις εφημερίδες… Εκτός από το business class βεβαίως, αλλά μόνο εκεί. Αν ήσουν φίλος ή γνωστός του αεροσυνοδού, σου την έφερνε διακριτικά στο economy, να την διαβάσεις χωρίς να σε δουν οι υπόλοιποι. Θυμούμαι μία φορά που τσακώθηκα επειδή ο μάστρος μου που καθόταν στο business class όταν διάβασε την εφημερίδα του - την δική του που είχε αγοράσει στο περίπτερο πριν επιβιβαστούμε - ήρθε πίσω να μου την φέρει να την δω και εγώ, και ο αεροσυνοδός, που νόμισε ότι έκανα λαθρανάγνωση της εφημερίδας που είχε δώσει στους επιβάτες του club, μου είπε ότι απαγορεύεται… Για όνομα του θεού!!

Επίσης, ποτέ δεν συνήθισα αυτή την καθολική χρήση του ενικού στις πτήσεις της Cyprus Airways, και την αυξητική τάση της οικειότητας που αγγίζει την αγένεια καθώς η διαφορά στην ηλικία μεταξύ του αεροσυνοδού και του επιβάτη αυξανόταν, ή η χρήση του ενικού ανάλογα με το πώς θα σε κόψει ο αεροσυνοδός. Μπορεί να ήμουν 25, 30, 35 χρονών, αλλά ταξίδευα για την δουλεία μου, και ποτέ δεν μπόρεσα να εξοικειωθώ με τον μεσόκοπο αεροσυνοδό που με ρωτούσε “το φιλούδιν μου δαμέ τι εννα πιεί να του βάλω;”

Όταν τα προβλήματα της εταιρίας εντάθηκαν, δυστυχώς δεν επεδείχθηκε απο κανένα εμπλεκόμενο η απαραίτητη καλή θέληση, ενώ ευθύνη έχουν και οι διαδοχικές κυβερνήσεις που δεν επιθυμούσαν να δυσαρεστήσουν τους υπαλλήλους / ψηφοφόρους και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Με το φτωχό μου μυαλό, νομίζω πως η σωστή κίνηση θα ήταν να πούμε, πριν 10 χρόνια ότι το πράγμα δεν πάει άλλο, και να είχαμε καθημερινές πτήσεις για Αθήνα, 3 φορές την βδομάδα για Λονδίνο, Παρίσι, Φρανκφούρτη και Μόσχα τζιαι κανεί. Ισως η κατάσταση να ήταν πολύ διαφορετική αν είχε γίνει κάτι τέτοιο… Θυμούμαι μιαν φορά πετούσα για Ρώμη λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά. Στο αεροπλάνο, το πλήρωμα ήταν περισσότεροι από τους επιβάτες – δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν ήρθε η εταιρία που τες προηγούμενες ημέρες και να πει είτε ότι ακυρώνει την πτήση, και να αποζημιώσει και εμένα και τους άλλους 8 επιβαίνοντες, ή να βγάλει προσφορές για Ρώμη με ειδικό τέλος και να το γεμώσει το αεροπλάνο…

Τώρα φωνάζουν και διαμαρτύρονται όλοι, και τα έχουν με την κυβέρνηση που δεν εφεσίβαλε την απόφαση της Επιτροπής και διάφορα άλλα παλαβά. Εδώ και χρόνια ξέραμε όλοι προς τα πού πήγαινε η εταιρία και δεν λάβαμε μέτρα. Άσε που ακούσαμε και το φοβερό ότι έπρεπε να εκτιμηθεί το ότι οι πτήσεις ήταν ασφαλείς και ότι μετέφεραν τον κόσμο στον προορισμό του. Ηταν η δουλειά σας κύριοι – για αυτό σας πληρώναμε.

Από την εταιρία και την εμπειρία μου μαζί της κρατώ τις αναμνήσεις που είχα για πολλά χρόνια ως επιβάτης, όσο και την τρυφερή ανάμνηση της πρώτης φοράς που μπήκα στο πιλοτήριο, αλλά και τα διάφορα που έζησα μέσα στα αεροπλάνα της. Ευχαριστώ και για την ανοχή που επεδείκνυαν οι υπάλληλοι της στα υπερβολικά αυξημένα κιλά που μετέφερα ως φοιτητής – ίσως η ανοχή τους αυτή να αποτελεί και τον δικό μου, προσωπικό, βαθμό συνενοχής στο κλείσιμο της εταιρείας.

Δεν μειώνω την συνεισφορά της εταιρείας στην σύγχρονη Κύπρο, ούτε την προσφορά των υπαλλήλων της, προσφορά για την οποία αμείβονταν επαρκέστατα. Απλά δεν θα ήταν λόγος η συνεισφορά αυτή του παρελθόντος να διατηρήσει στην ζωή μία εταιρία που πλέον δεν ανταποκρίνεται στην αποστολή της, και φαίνεται να έχει κλείσει τον κύκλο της, τουλάχιστον υπό αυτή την μορφή.

Λυπούμαι βεβαίως για τον κόσμο που χάνει την δουλειά του, αλλά η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Ας φέρουμε τώρα εμπειρογνώμονες, γιατί όχι και Κύπριους, που ζουν στο εξωτερικό και γνωρίζουν από αερομεταφορές και να τους δώσουμε τα σωστά κίνητρα για να κάνουν αυτοί μία σωστή εταιρία με το όνομα και το λογότυπο των ΚΑ, ή έστω για να μας παραντζείλουν πώς να την κάμουμε μόνοι μας. Να εργοδοτηθούν με ορθά δεδομένα και στην βάση προσόντων και όσοι υπάλληλοι των Κυπριακών Αερογραμμών απαιτούνται και να συνεχίσουμε την πορεία μας στο αύριο.

Το πρώτο άτομο που έρχεται στο νου μου ακούει στο όνομα Stelios. Σας λέει κάτι; Ας τον ρωτήσουμε. Κάτι θα ξέρει…

Εγώ που κάθε φορά που ακούω ότι γνωστός φίλος επαναλαμβάνει την προσήλωση του στην διαχρονική στήριξη που μου προσφέρει, καρτερώ πότε εννα έρτει η επόμενη του πατσαρκά, είμαι τατσίζης;

Μπορει κανενας να μου εξηγησει γιατι χρειαζεται μεσαζοντας - που αμοιβεται με προμηθεια επι των πωλησεων φανταζομαι - για να παει στην google, yahoo, msn, cnn και να αγορασει την προβολη ενος προιόντος;

Και μαλιστα οταν σου εχουν πει εδω και χρονια να μην χρησιμοποιουνται μεσάζοντες;

Δηλαδη αν παεις απευθειας, στειλεις τους ενα email και πεις τους εχω 500.000 να ξοδεψω για διαφημιση, εννα σου πουν “σορρυ φιλε μου, πηαιννε ευρε ενα ατζεντη μας και ελα μεσω του;”

Άτε ολαν τζιαι κανει πιον…

Αν και θεωρω ότι η απόφαση για μειωση του αριθμού λιμουζίνων κρατικών αξιωματούχων ειναι ορθή και σιγουρα αποτελεί βήμα στην σωστή κατεύθυνση, δεν μπορω παρα να αναρωτηθώ γιατί θα πρέπει το μέτρο αυτό να εφαρμοσθεί το 2016, και οχι απο τον άλλο μήνα; Ποσο δυσκολο ειναι να πεις ότι “ξέρεις φίλε μου, που τον άλλο μηνα θα πηαίννεις με το δικό σου…”

Για πολλά χρόνια ήμουν φανατικός χρήστης του android και δεν το άλλασσα με κανένα άλλο σύστημα. Μάλιστα οποιον εθώρουν με iPhone ελάλουν του ότι επήαν τα λεφτά του χαμένα. Μετά επιασεν μου η εταιρεία ένα iPad και άρεσε μου πολλά η φάση με την Apple.

Μετά εγόρασα και ένα iPhone αφού η ιδέα του να έχω στις δύο συσκευές τα ίδια πράματα και να τα γοράζω μόνο μία φορά και να είναι συμβατά με ενθουσίασεν. Εγύρισα λοιπόν απο το android στο iOS και δεν το μετάνοιωσα.

Υπάρχει μόνο ένα πράμα που μου σπάει τα νεύρα και θέτω ανοικτή ερώτηση σε όλους τους χρήστες iPhone:

Εχει κανένα τρόπο να ΜΕΝ πιάννει τηλέφωνα η συσκευή μόνη της αν πατήσεις κατα λάθος το όνομα κάποιου στα recent calls? Στο android οταν το πατούσες έβγαζε ένα κουτάκι που σε ρωτούσε αν όντως θέλεις να τηλεφωνήσεις και με ένα swipe αποφάσιζες Ναι ή Οχι.

Οποιος έχει τρόπο για να λύσει τούτο το βασανιστικό πρόβλημα χωρίς jailbreak ας μου στείλει ένα μήνυμα - τα στοιχεία επικοινωνίας μου είναι στο about me, στο τέλος.

Ευχαριστώ πολύ!

Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει. (Αγάθων,450-400 π.Χ.)

Σίγουρα δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω την απόφαση της δικαστού για την ποινή που επέβαλε στον κατάδικο φοροφυγά πρώην αξιωματούχο, αν και σε προσωπικό επίπεδο αναρωτιέμαι γιατί να του επιβληθούν κάποιοι μήνες μονό, όταν ο νομοθέτης προνόησε για ποινές μέχρι 5 χρόνια φυλάκιση. Αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι ούτε αρμόδιος να κρίνω την απόφαση της δικαστή, ούτε και έχω τις νομικές γνώσεις για να το πράξω.

Σε προηγούμενο άρθρο είχα γράψει για αυστηρές ποινές, και πολύ θα προτιμούσα ο εν λογω κατάδικος φοροφυγάς και ο κάθε όμοιος του, να είχε φάει κάποια χρόνια φυλακή και €250.000 (ναι, διακόσιες πενήντα χιλιάδες ευρώ) πρόστιμο.

Πλην όμως, στέκομαι στο ότι με την καταδίκη του εν λογω κατάδικου φοροφυγά, γίνεται, ελπίζω, η αρχή για την καταδίκη μιας σειράς “ονομάτων” που νόμιζαν -και εκείνοι αλλά και εμείς - ότι λειτουργούν περά από το δίχτυ του νόμου. Επιτέλους πρέπει να μάθουμε ότι αν έχεις παραβιάσει το νόμο πρέπει να τιμωρηθείς: να κάτσεις μέσα που λέει ο λαός…

Ο εν λογω κατάδικος φοροφυγάς είναι ο πρώτος πρώην κρατικός αξιωματούχος που κάθεται μέσα για καταδολίευση του κράτους το οποίο είχε ταχθει να υπηρετεί. Έκατσαν και άλλοι μέσα αλλά για αμέλεια ή ανικανότητα. Αύτη είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη που ίσως να σημαίνει την αρχή της ωριμότητας μας.

Για τον συγκεκριμένο, έχω να πω ότι πάντα μου την έδινε το υφάκι που είχε και ο τρόπος που μιλούσε λες και ήταν κανένας αυτοκράτορας… Για ένα άνθρωπο με τόση έπαρση, η καταδίκη του και μονό, και η περιφορά του στους δρόμους της Λευκωσίας με την κλούβα, είναι μια καλή αρχή της τιμωρίας του.

Όπως αναμενόταν, μόλις έφτασε στις Κεντρικές Φύλακες αρρώστησε, και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο. Ελπίζω πως τάχιστα θα συγκληθεί ιατροσυμβούλιο για να δει τι έχει ο εν λογω κατάδικος φοροφυγάς και αν είναι άρρωστος να του παρασχεθεί η δέουσα ιατρική φροντίδα. Αλλά αν δεν είναι, να πάει φυλακή και να κάτσει μέσα να εκτίσει την ποινή του ο απατεώνας…

Όταν ήμουν στρατό, είχαμε για διοικητή έναν αππωμένο τύπο που ενομιζεν ότι ήταν ο λαμπρότερος στρατηλάτης που εκαμεν ποττε την χάρη στην Κύπρο να την υπηρετήσει προσφέροντας στην ΕΦ τις γνώσεις του…

Διαφώνησα με τα περισσότερα πραματα που τον άκουσα να λέει από “αμβωνος” στην πρωινή αναφορά της μονάδας, και ακόμα και τότε που ήμουν 18 χρονών ψάρακας εθελα να τον πατσαρκασω.

Ένα πραμα μου άρεσε πάνω του: την ώρα που εστεκεσουν απέναντι του αναφερόμενος δεν ήθελε να του κλαψουρίζεις. Έλεγε ότι αμαν είσαι λεβέντης κάμνεις την πελλαρα σου και αν δεν σε πιάσουν καλώς! Αν σε πιάσουν φκαινεις τζιαμε κύριος και λαλείς “ναι κύριε! Έκαμα το και τιμώρα με”. Θεωρώ ότι αυτή η ιδιαιτερότητα του και ο ευθύς τρόπος που έβλεπε το θέμα τούτο, ήταν αρκετός λόγος για να ανεχτώ τις υπόλοιπες βλακείες του, και συνεπώς να μεν τον πατσαρκάσω και να υπηρετώ ακόμα…

Βεβαίως όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, αλλά μου καμνει φοβερή εντύπωση πόσοι ενώ την ώρα που κάμνουν τες πελλαρες τους εν καλοί και λεβέντες, άμαν τους πιάσουν αρχίζουν να κλαιουν και να αρρωστούν.

Είναι σαφέστατη ευθύνη όλων μας να απαιτήσουμε την προσαγωγή όλων αυτών των τύπων στο δικαστήριο και την τιμωρία τους αν είναι ένοχοι, και κυρίως να μην ανεχτούμε τις γελοίες δικαιολογίες τους… Το οφείλουμε για την Κύπρο που θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας…

Αλήθκεια, πόσο θράσος χρειάζεται κάποιος ο οποίος βρέθηκε ένοχος στο δικαστήριο για φοροδιαφυγή, να βγαίνει από την αίθουσα και να λέει ότι δεν έκανε τίποτε που δεν κάνουν τοοοοσες άλλες εταιρίες στην Κύπρο, και πως έχει ήσυχη την συνείδηση του και πως στην Κύπρο, έδωσε περισσότερα από όσα πήρε… Όι καλώ ξαπολά μας!

Εν εσκέφτηκε κανένας να του πει ότι τον καιρό που «έδινε περισσότερα από όσα έπαιρνε» έδινε τις υπηρεσίες του ως ανώτερος πολιτειακός άρχοντας (και έπαιρνε τον πενιχρό μισθό που συνοδεύει τα καθήκοντα αυτά), μέρος της αποστολής του ήταν να προστατεύει και να θωρακίζει τον τόπο έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να του κάνει αυτά που ο ίδιος παραδέχθηκε ότι έκανε.

Και βεβαίως, τωρά που ήρθε η ώρα της τιμωρίας, εσκέφτηκε να μας πει ότι πρέπει να μετριασθεί η ποινή του διότι:

1. έδειξεν μεταμέλεια (αλήθκεια; Λέγοντας, αμέσως μετά την καταδίκη του, ότι δεν έκαμε τίποτε που δεν έκαναν τόσοι και τόσοι και ότι έχει την συνείδηση του ήσυχη;)

2. ότι υπήρξε αγωνιστής της ΕΟΚΑ (δεν επιθυμώ να υποβαθμίσω ή να μειώσω την όποια συνεισφορά κανενός στον Αγώνα, αλλά πόσες φορές να την εξαργυρώσει κάποιος;) και

3. ότι βεβαίως βεβαίως, η κατάσταση της υγείας του δεν είναι καθόλου καλή;

Τώρα να δούμε τι κατάληξη θα έχει η υπόθεση…

Ειχαμεν τα ουλλα στην Κυπρο! Οι κροκοδειλοι μας εμαραναν… Τι τσιανς εχει αν το καμουν το παρκο, με τον επαγγελματισμο που μας χαρακτηριζει, να τους φυει καμμιαν ωραν κανενας και να βουρουμεν;

ΠΡΟΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ

                                  Κ. Μόντης

Κι αυτή η σελήνη η ματωμένη και μισή που μας την κουβαλήσατε! Αλήθεια πέστε μου μετρήσατε πόσοι άλλοι πέρασαν απ’ το νησί πριν από εσάς πανίσχυροι κι επιφανείς κι ούτε για δείγμα καν δεν έμεινε κανείς;

Διαβάζω με ενδιαφέρον την δήλωση παράγοντα της ευρύτερης Λευκωσίας, όπου αναφέρει ότι οι κάμερες που εγκατέστησε η αστυνομία σε κεντρικο δρόμο, καλό θα ήταν να λειτουργούν μόνο την νύκτα. Δικαιολογεί την άποψη αυτή λέγοντας ότι το κίνητρο για εγκατάσταση των καμερών ήταν για να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για τα κοπέλια που κάμνουν κόντρες στην λεωφόρο. Αντί αυτού προσθέτει, το μέτρο πλήττει τους κατοίκους της περιοχής διότι υπάρχουν κάποιοι που ήδη έλαβαν 2 και 3 λαπόρτα επειδή “ξεχάστηκαν” και έτρεχαν με 72χλμ την ώρα (αντί 50 που είναι το όριο).

Δηλαδή, προσπαθεί να μας πείσει ότι άμα είσαι κάτοικος της περιοχής είναι εντάξει να παραβιάζεις το όριο ταχύτητας? Μα σοβαρομιλάς ρε φίλε? Εγώ νομίζω οι κάμερες να δουλέφκουν συνέχεια, αλλά αν έχεις αυτοκίνητο πράσινο -όπως το δικό μου- να μεν σε γράφουν.

Κάμερες έπρεπε να έχει εδώ και καιρό σε όλη την Κύπρο, και άμα σε πιάσουν να τρέχεις πάνω που το όριο να λαμβάνεις το λαπόρτο σου όχι για 50 και 100 ευρώ αλλά για 1000 και 2000. Μόνο τότε θα μάθουμε ότι η ταχύτητα σκοτώνει, και πως η αστυνομία για να καθορίσει σε ένα δρόμο όριο 50 χλμ κάτι ξέρει…

Σημερα το πρωι επεστρεφα στην ΜΕΠ οπου ζω, απο αλλη ΜΕΠ που ειχα επισκεφθει για δουλεια. Στεκομουν λοιπον στην ουρα του baggage drop off και ο μπροστινος μου κυριος - ενα clean cut καθως πρεπει παιδι, γερμανος απο την προφορα, γυρναει και μου λεει: “σε πειραζει να σπρωχνεις λιγο την αποσκευη μου επειδη πρεπει να παω να ρωτησω κατι το προσωπικο;” Οχι λεω, ουτως η αλλως δεν προχωραμε.

Αληθεια, θυμαστε καποτε που οι ξυπνιοι ηταν αυτοι που εκαναν ηλεκτρονικο τσεκ ιν και μετα δεν επρεπε να περιμενουν στην ουρα; Τωρα πια ολοι κανουν ηλεκτρονικο τσεκ ιν και γινεται η ιδια βαβουρα στο baggage drop off που γινοτανε παλιοτερα στο τσεκ ιν.

Τελος παντων ο τυπος παει και ρωταει κατι τον χωρις επιβατες υπαλληλο στο γκισε των κατοχων first class εισητηριων - τι first class ρε φιλε, η πτηση απο την ΜΕΠ που πήγα μέχρι την ΜΕΠ μου παιρνει 55 λεπτα… Επιστρεφει και μου λεει “συγνωμη, αλλα μου ειπαν οτι πρεπει να παω να ρωτησω στην ασφαλεια. Θα σπρωξετε για λιγο ακομη;” Νοου προπλεμ λεω εγω…

Γυρναει υστερα απο λιγο και ευχαριστωντας με που εσπρωξα την βαλιτσα του για 67 εκατοστα, μου δειχνει ενα νυχοκοπτη και μου λεει οτι ρωτησε αν επρεπε να τον βαλει στην βαλιτσα του, και οι φρουροι του ειπαν οτι δεν μπορει να τον ανεβασει το αεροπλανο παρα μονο μεσα στην βαλιτσα.

Κριμα, λεει, και ηθελα να τον χρησιμοποιησω στην πτηση…

Σκεφτειτε χαρα που θα εκανε ο διπλανος του στο αεροπλανο οταν θα τον εβλεπε να βγαζει τον νυχοκοπτη και να αρχιζει να κοβει τα νυχια του… Που να ηθελε να κανει και αυτα των ποδιων του μια που θα ξεκινουσε…

Οσο πολυασχολος και να εισαι, δεν περιμενεις να μπεις στο αεροπλανο για να κοψεις τα νυχια σου. Για όνομαν…

Καταρχήν επιθυμώ να διατυπώσω την λυπη μου για την δολοφονία δύο συμπολιτών μας με στρατιωτικό τυφέκιο, τον τραυματισμό τρίτου και την αυτοκτονία του δράστη. Μία οικογένεια ξεκληρίστηκε σε δευτερόλεπτα, και οι συγγενείς και οι φίλοι των θυμάτων αλλά και του δράστη ντύθηκαν στα μαύρα… Δεν θα αξιολογίσω σήμερα την ορθότητα της χορήγησης ατομικού στρατιωτικού οπλισμού στους εφέδρους - η απόφαση αυτή ανήκει στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του τόπου. Αλλά απο την στιγμή που έστω και ένα απο τα στρατιωτικά όπλα τυγχάνει κατάχρησης και χρησιμοποιείται για να αφαιρέσει την ζωή ενός συμπολίτη μας, τότε κάπου χωλαίνει το σύστημα. Τα ίδια σκεφτόμουν και τον περασμένο Οκτώβρη όπου είχαμε το προηγούμενο παρόμοιο, επίσης τραγικό συμβάν.Σκεφτόμενος μεγαλοφώνως καταγράφω τα εξής: Φαντάζομαι ο οπλισμός χορηγείται στους εφέδρους έτσι ώστε να τον έχουν στην κατοχή τους σε συνεχή βάση, και αν ποτέ κυρηχθεί επιστράτευση για υπεράσπιση της πατρίδας, να μπορεί να το στράτευμα να λειτουργήσει άμεσα, χωρίς να χρειάζονται χρονοβόρες διαδικασίες για την χορήγηση οπλισμού. Κατανοητό και σεβαστό. Τα όπλα όμως δεν σκοτώνουν μόνα τους: χρειάζονται σφαίρες. Εκεί είναι η διαφωνία μου και η λύση που προτείνω: να μην χορηγούνται σφαίρες. Θα μπορούσαν απλά να φυλάσσονται σε διάφορα σημεία και να χορηγηθούν όταν χρειαστεί. Θα μπορούσε ο κάθε έφεδρος να ξέρει ότι αν υπάρξει επιστράτευση, θα μπορεί να παραλάβει σφαίρες απο τον πλησιέστερο αστυνομικό σταθμό, ή το πλησιέστερο στρατόπεδο ή τέλος πάντων απο κάπου. Θα μπορούσαν να υπάρχουν αποθηκευμένες και καλά φυλαγμένες συσκευασίες των 100 για τον κάθε έφεδρο σε κάποιο σημείο και να μπορούν να παραληφθούν με συνοπτικές διαδικασίες όταν απαιτείται. Μπορεί να μην είναι η καλύτερη λύση, και θα μου πείτε ότι εκείνος που θέλει να σκοτώσει, θα βρεί σφαίρες και θα το κάνει. Ίσως. Αλλά είμαι σίγουρος ότι ο αριθμός των περιπτώσεων και των θυμάτων θα μειωθεί.

Στην ΜΕΠ που ζω, οι άνθρωποι είναι λιγο παράξενοι με βάση τα δικά μας Κυπριακά δεδομένα: μία απο τις μεγαλύτερες παραξενιές που τους δέρνει είναι ότι δεν παρανομούν. Με ένα παράξενο τρόπο, ίσως και με την πάροδο του χρόνου, έχουν αποκτήσει συνείδηση και τους είναι αδιανόητο ότι θα κάνουν κάτι το οποίο απαγορεύεται. Γιατί; Επειδή απαγορεύεται…

Εμείς απο την άλλη, αν κάτι απαγορεύεται αλλά μπορούμε να το κάνουμε και να την γλυτώσουμε, τότε στις περισσότερες των περιτπώσεων θα το κάνουμε… Μου κάνει πάντα απίστευτη εντύπωση πως όσο νοιαζόμαστε για τους φίλους και τους συγγενείς μας, τόσο αδιάφοροι είμαστε για τους άλλους ανθρωπους, και πως οι πράξεις μας τους επηρεάζουν.

Αναρωτιέμαι αν και οι άλλοι λαοί, πριν αποκτήσουν συνείδηση, πέρασαν απο αυτή την κατάσταση και πως τα κατάφεραν να κτίσουν την συνείδηση αυτή; Φαντάζομαι με τα εργαλεία που ταιριάζουν στους ίδιους.

Στην περίπτωση την δική μας, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η μοναδική επιλογή είναι τα πραγματικά τσουχτερά πρόστιμα: Είχες υπερβεί το όριο ταχύτητας? Πρόστιμο 100 ευρώ το χιλιόμετρο. Μιλάς στο κινητό ενώ οδηγείς? 5000 (ναι - πέντε χιλιάδες) ευρώ πρόστιμο. Δεν πλήρωσες το πρόστιμο? Κατάσχεση του αυτοκινήτου σου απο το κράτος και πώληση του σε πλειστηριασμό απο τον οποίο να αποκλείονται συγγενικά ή φιλικά σου πρόσωπα.

Πραγματικά νομίζω ότι είμαστε ένας λαός που δεν μαθαίνει, παρα μόνο αν τον τσιγκλήσεις εκεί που πονά περισσότερο - και εμάς μας πονά η τσέπη μας…

Επιστρέφοντας σήμερα το απόγεμα απο την δουλειά μου, έβαλα το ΡΙΚΣΑΤ να δώ τα νέα απο την ποθεινή πατρίδα, όπου και πληροφορήθηκα τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη, Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας την δεκαετία 1993 - 2003 και ιστορικού ηγέτη μεγάλης μερίδας του Κυπριακού λαού.

Ο Γλαύκος Κληρίδης έφυγε πλήρης ημερών στα 94 του, φέρνοντας με τον θάνατο του δάκρυα στα μάτια ακόμα και των πολιτικών του αντιπάλων. Ενας άνθρωπος που υπηρέτησε την πατρίδα του με πάθος και αυταπάρνηση, ένας άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομα του με κάθε κεφάλαιο της ιστορίας της Κύπρου για τα τελευταία 60 χρόνια.

Ο Γλαύκος Κληρίδης υπηρέτησε με πίστη τα πιστεύω του και τον λαό του, και στην προσπάθεια του αυτή δεν δίστασε να εναντιωθεί στον ίδιο του τον πατέρα στηρίζοντας τον ανθυποψήφιο του Μακάριο.

Στις δύσκολες ημέρες μετά το πραξικόπημα και την εισβολή δεν δίστασε να αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης της κουτσουρεμένης μας χώρας, και να διασφαλίσει τόσο την φυσική διαβίωση του λαού, αλλά και την πολιτική επιβίωση του κράτους. Για τον ρόλο του εκείνη την περιοδο, πολιτικός του αντίπαλος ανέφερε ότι “ο Κληρίδης παρέλαβε χάος και παρέδωσε κράτος”.

Δεν θα πω περισσότερα για τον πολιτικό και άλλο του βίο - είμαι σίγουρος ότι ικανότεροι συγγραφείς απο μένα θα πλέξουν το εγκώμιο του στις επόμενες ημέρες. Υπογραμμίζω μόνο το ακόλουθο: Όταν ο Γλαύκος Κληρίδης έχασε τις εκλογές του 2003, αποχώρησε απο το Προεδρικό και αποσύρθηκε απο την πολιτική ζωή χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, χωρίς περιττές παρεμβάσεις. Η σιωπή που τήρησε κατά τα χρόνια της “αφυπηρέτησης” του, αποτελεί έμπρακτη απόδειξη του ήθους που τον χαρακτήριζε και όταν βρισκόταν στην ενεργό δράση.

Για όλα αυτά, θεωρώ ότι ο Γλαύκος Κληρίδης αξίζει μνήμης και τιμής, γιατί ήταν άξιο τέκνο, αλλά και πατέρας μαζί της Κύπρου μας.

Αιωνία του η μνήμη.

Δεινόσαυρε άχρηστε συντεχνιακέ παράγοντα… Έσσο σου τζιαι κανεί πιον…

Πριν πολλά χρόνια, μια ομάδα ανθρώπων με διόρισε υπεύθυνο για ένα χώρο, για τα έξοδα λειτουργίας του οποίου βάζαμε όλοι λεφτά, αναλόγως των εισοδημάτων μας - ότι εμπορούσεν ο καθένας…
Εγώ, ενόμιζα ότι ήμουν ο καλύτερος υπεύθυνος χώρου που υπήρξε ποτέ, και προσπάθησα - με την βοήθεια κάποιων κολλητών μου εντός της ομάδας, που ίσως να μην νόμιζαν ότι ήμουν ο καλύτερος υπεύθυνος που υπήρξε ποτέ, αλλά θεωρούσαν τέλος πάντων ότι είμαι ο καλύτερος που υπήρχε τότε και ήθελε να συνεργαστεί μαζί τους στην επίβλεψη του χώρου - να διαχειριστώ όσο το δυνατό καλύτερα τον χώρο…

Τέλος πάντων, έκαμα τα σίονιν τζιαι γαστρίν. Εφρόντιζα σε κάθε πρόβλημα που προέκυπτε να κάμνω ότι νομίζω σωστό, χωρίς να ρωτώ καν την γνώμη εκείνων που ήξεραν, ή όταν τους ρωτούσα, στην συνέχεια απλά αγνοούσα τις συμβουλές τους. Αφού εγώ ήμουν ο υπεύθυνος ολάν, ήταν να κάμνω ότι κόψει ο νους του καθενού? Οι κολλητοί μου εσιωπούσαν και εκείνοι, αφού δεν ήθελαν να με αγκρίσουν και να τους αφαιρέσω από την ομάδα διαχείρισης και έτσι επεράσαν τα χρόνια, μέχρι που οι υπόλοιποι που ερίζαν τον χώρο, αποφάσισαν να διορίσουν άλλον διαχείριστη.

Σε κάποια φάση, προς το τέλος της υπηρεσίας μου, επήα να αλλάξω μόνος μου τις πρίζες σε μίαν ηλεκτρική συσκευή, και εσιόρταρα το ρεύμα, και επειδή ήταν σκοτεινά, άψα κάτι λάμπες του πετρελαίου και κατά λάθος επήραν φωτιά οι κουρτίνες. Στην προσπάθεια μου να σβύσω την φωτιά, έβρεξα τα χαλιά, και σαν επήαινα να φκάλω έξω τα χαλιά, έσπασα τα τζάμια του παραθύρου.

Ο κόσμος που χρησιμοποιούσε το χώρο άρχισε να φωνάζει που δεν είχε ρεύμα, που ήταν βρεμένα τα χαλιά τζιαι εμυρίζαν και που έμπαινε κρυάδα που το σπασμένο τζάμι. Μετά που έκαμα πολύ καιρό να προσπαθώ να τους πείσω ότι ήταν μια χαρά τζιαι να κρύψουν να περάσουμε, αφού δεν εσιωπούσαν, είπα να ειδοποιήσω τον ηλεκτρολόγο, τον χαλέμπορα και τον πελεκάνο – ας τους πούμεν «η τριάδα» - για να σάσουν τις ζημιές.

Ηρταν οι αθρώποι, έδειξα τους τες ζημιές και εζήτησα τους να μου στείλουν προσφορές, αφού συμφωνήσαμε πρώτα ότι ναι, θα έπρεπε να σαστούν οι καμένες ασφάλειες, ναι να στεγνώσουν και να καθαρίσουν τα χαλιά και να αλαχτεί το τζιάμιν.

Ωσπου να έρτουν οι προσφορές όμως, άλλαξεν η διαχείριση του χώρου, εγώ επήα έσσο μου και ανέλαβεν άλλος υπεύθυνος. Η τριάδα έστειλεν τις προσφορές της, που ήταν ομολογουμένως τσιμπημένες, αλλά αφού εν είχεν άλλους μαστόρους να μπορούν να κάμουν τις επισκευές, ο νέος υπεύθυνος τις αποδέκτηκε και η τριάδα εξεκινησε την δουλειά.

Τζιαι εγω? Εγώ έσιει που την μέρα που εξεκίνησε η τριάδα δουλειά, φωνάζω ότι εν ψηλές οι τιμές τους, ότι εν θα κάμουν καλήν δουλειά, και ότι ο νέος υπεύθυνος εν έσιει υπόθεση. Και άμαν μου πει κανένας ότι εν εγώ που έκαμα τις ζημιές και εζήτησα τες προσφορές που την τριάδα λαλώ τους ότι η ηλεκτρική εγκατάσταση ήταν παλιά, τα χαλιά ήταν ξεφτισμένα και το τζάμι που έσπασα ήταν τατσωμένο και συνεπώς να μεν φωνάζουν. Για κάποιο λόγο δυσκολεύομαι να τους πείσω…

Και by the way, ο χώρος για το οποίο ήμουν υπεύθυνος είναι ένα συνεταιρικό γυμναστήριο που εστήσαμε σε μιαν άδεια αποθήκη.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με οποιονδήποτε άλλο χώρο, ή άλλον υπεύθυνο είναι εντελώς συμπτωματική.

Στην ΜΕΠ οπου ζώ εδώ και λίγα χρόνια, ο κόσμος τείνει να περπατά πάρα πολύ. Δηλαδή αντί να παίρνει το λεοφωρείο ή το αυτοκίνητο του για να πάει κάπου, αν η απόσταση είναι μέχρι 2χλμ τότε περπατούν. Ο μέσος κάτοικος της ΜΕΠ δεν το έχει τίποτα να περπατήσει 1 χλμ το πρωί (σπίτι - στάση) να πάρει λεοφωρείο ή μετρό, και μετά να περπατήσει και 1χλμ απο την στάση μέχρι τον προορισμό του.

Και επειδή όλοι περπατούν απο χρόνια, περπατούν πολύ γρήγορα. Δηλαδή αν σου αρέσει καμιά κορού που είδες να περπατά και διανοηθείς να την ακολουθήσεις, εννα σε ποφκάλει…

Και επειδή η συγκεκριμένη ΜΕΠ, ως γνήσια κεντρο-δυτική ευρωπαική πόλη, τα πάει πολύ καλά με την βροχή, οι κάτοικοι της φοράνε πάντοτε τα αδιάβροχα τους.

Και επειδή περπατούνε γρήγορα και φορούν αδιάβροχα, ιδρώνουν… Και οταν ιδρώνουν μυρίζουν. Και επειδή περπατούν πολύ, μυρίζουν πολύ. Τόσο πολύ, που αν τελικά καταφέρεις να πλησιάσεις την κορού που σου άρεσε στον δρόμο, αν δεν σε ποφκάλει που την ταχύτητα που περπατά, αμαν την προλάβεις εννα σε ποφκάλει που την μυρωθκιάν της…

Τον τζιαιρο που ημουν μιτσης, αμαν εκαμνα καμμιαν αταξια, οι διαδικασιες ηταν απλες και δεδομενες: αν το παραπτωμα ηταν μικρο, ετρωα τες που την μανα μου και επηαιννε πασα κακο.

Αν το παραπτωμα ηταν μεγαλο, ετρωα φωνες που την μανα μου ως πρωτη δοση, και υστερα, την ωρα που ερκετουν ο πατερας μου που την δουλεια, η μανα μου επαρουσιαζεν τα γεγονοτα, και ο παπας μου “εδικαζεν με” και συνηθως ετρωα τες που τον παπα μου, που το σιεριν του ηταν πιο βαρετο που της μανας μου. Ετρωα τες πατσαρκες μου και επληρωνα τα λαθη μου.

Η αρφη μου, που εκοφκεν παραπανω ο νους της, αμαν το παραπτωμα της ηταν μεγαλο μολις ετρωεν τις φωνες που την μανα μου, εβαλλε κατι ψευτικα κλαματα, και υστερα αρρωστουσε και επηαιννεν στο κρεββατι της και εξαπλωνε. Την ωρα που ερκετουν ο παπας μου και κανονικα θα επρεπε να τες φαει οπως επεβαλλαν οι κανονες της οικογενειας, τζιεινη εσυνεχιζε το θεατρο της ασθενειας και εγλιτωνεν την. Υστερα που λιγη ωρα, επερναν ο θυμος της μανας μου και του παπα μου, και η αρφη μου εφκεννεν κουππα απαννη…

Θυμιζει σας κατι;

Σήμερα κλείνουν 8 χρόνια από το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα της ΗΛΙΟΣ. Δεν νομίζω να υπάρχει κυπριακή οικογένεια που να μην επηρεάστηκε ή που να μην είχε ένα δικό της φίλο, συγγενή ή γνωστό μεταξύ των επιβατών του μοιραίου αεροπλάνου.

Εγώ είχα μία καλή φίλη η οποία σκοτώθηκε μαζί με τους υπόλοιπους 120 επιβαίνοντες.

Σήμερα το πρωί που ξύπνησα, θυμήθηκα μία χαμογελαστή, όμορφη, ευγενική κοπέλα, καλοσυνάτη, με τα άγχη της, τις ελπίδες της, τις ανησυχίες της, τις δύσκολες στιγμές της αλλά πάντα με τον καλό το λόγο στα χείλη της και την αγάπη στην καρδιά της, και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ που απλά χάθηκε μέσα σε μία στιγμή.

Σκέφτηκα την ζωή της που κόπηκε απότομα, τα πράγματα που δεν έζησε, τις χαρές που δεν ένοιωσε, και τα παιδιά που δεν γέννησε. Ένα μνήμα σε ένα κοιμητήριο στην Κύπρο, και μια φωτογραφία της στο ξωκλήσι που κτίστηκε στο σημείο που συνετρίβη το αεροπλάνο στο Γραμματικό είναι τα τελευταία απτά σημάδια του περάσματος της. Πολύ σημαντικότερα βεβαίως είναι η ανάμνηση της, που την κρατούν καλά φυλαγμένη η οικογένεια και οι φίλοι της, η χαρά που απλόχερα χάριζε σε όσους την γνώριζαν, και το παράπονο μας με την μοίρα που μας την στέρησε.

Και τρομάζω στην ιδέα ότι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και φύγουμε και όλοι εμείς που την θυμόμαστε, θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ…

Λοιπόν, χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις και χωρίς περιττά σχόλια, επέστρεψα στο μπλογκ μου. Γιατί? Γιατί έτσι μου εκάπνισε…

Προχθές επέστρεψα απο ολιγοήμερες διακοπές που πέρασα στην ποθεινήν πατρίδα μας, και γύρισα πίσω στην καθημερινότητα μου στην “μεγάλη Ευρωπαική πρωτεύουσα” (ΜΕΠ) στην οποία έχω μεταναστεύσει εδώ και αρκετά χρόνια. Δείτε την προηγούμενη καταχώρηση μου, ξέρω είναι κάποιων ετών, αλλά το μήνυμα της είναι σωστό…

Τέλος πάντων, ήμουν στο αυτοκίνητο μου στην κίνηση, καθοδόν πρός το γραφείο, οπότε και βλέπω μπροστά μου να εξελίσσεται η εξής απίστευτη φάση: Ένας τύπος είχε παρκάρει το βαν του στην άκρη του δρόμου και αφού κατέβασε με ένα χειροκίνητο φορκλιφτ καμπόσες κάσιες που το βάν, επροσπαθούσε να τζιλήσει το φορκλιφτ προς την είσοδο μίας αποθήκης. Είχε στο πεζοδρόμιο μίαν μικρή ράμπα και εμάσιετουν κάμποσην ώρα να το σπρώξει αλλά δεν μπορούσε επειδή ήταν πολύ βαρύ.

Σε κάποια φάση, βλέπω τον οδηγό του προηγούμενου απο εμένα αυτοκινήτου να κατεβαίνει κάτω απο το όχημα του - το φανάρι ήταν κόκκινο για 17η φορά- και πάει τρέχοντας στον τύπο και τον βοηθά για να τζιλήσουν το φορκλιφτ. Ωσπου να επιστρέψει το φανάρι πρασίνισε, και κανείς δεν του κορνάρισε. Παρόλα αυτά, ο τύπος μου χαμογέλασε, με χαιρετισε, και μου ζήτησε και συγνώμη.

Εγώ απλά ντράπηκα όταν σκέφτηκα ότι ο ξενέρωτος αλλοδαπός έκανε κάτι που έπρεπε να κάνει ο κάθε ένας απο μάς, και ίσως σε μία άλλη εποχή, να το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη…

Μετά απο λίγο έφτασα στο γραφείο και άναψα την καφετιέρα και το θέμα έληξε…

Ο Στάνταρ Κυπραίος έγινεν απόδημος Κυπραίος. Είμαι πλέον και εγώ από αυτούς που μπορούν να λεν ότι «ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό». Βρίσκομαι λοιπόν, για να μην μακρυγορώ, σε μεγάλη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα μέχρι νεωτέρας. Αλλά επειδή η ανάγκη μου να βγάζω απωθημένα δεν λήφκει, και επειδή έχει και δαμέ κακώς κείμενα που μου σπάζουν τα νεύρα, συνεχίζω τις σπασμωδικές αναρτήσεις στο μπλογκ μου όποτε αθθυμηθώ, ή όποτε εν βαρκούμαι…

Σήμερα έφυγε ο Μάριος Τόκας. Απο σήμερα, η χώρα του, η Κύπρος, είναι φτωχότερη. Το ίδιο και η Ελλάδα και η Ελληνική μουσική.

Θα μας λείψεις Μάριε. Αιωνία σου η μνήμη.

Σήμερα το πρωί, καλεσμένος στο πρωινάδικο του ΡΙΚ ήταν ένα στέλεχος του ΠΑΣΥΞΕ, ο οποίος επαραπονιέτουν για την ανεπαρκή πληρότητα των ξενοδοχειακών μονάδων κατά την χειμερινή περίοδο, και ανέφερε μάλιστα ότι έχουν γίνει ειδικές προσφορές για το χειμώνα που αποσκοπούν να δώσουν κίνητρα στους Κύπριους να προτιμούν τα τουριστικά καταλύματα του τόπου τους. Μάλιστα αναφέρθηκε και σε σούπερ σπέσιαλ τιμή των 8 ευρώ το άτομο για ένα στούντιο… Ατε ρε… Σοβαρομιλάς? 8 ευρώ το άτομογια το στούντιο? Μες το καταχείμωνο? Τι να το κάμουμε κύριε?

Ο λόγος που δεν σας προτιμούν οι Κύπριοι τον χειμώνα, είναι γιατί δεν μας προτιμάτε εσείς το καλοκαίρι. Εάν δείτε στα ξενοδοχεία σας Κυπραίους το καλοκαίρι, ξινίζετε και εσείς και το προσωπικό σας την μούρη του. Εν κανεί δεν μας θέλετε στα ξενοδοχεία σας, αλλά και εκείνους τους λίγους που εννα έρτουν, χτέρνετε τους κανονικότατα, ενώ στους αλλοδαπούς πελάτες σας, φέρεστε πολύ καλύτερα και ας έχουν πληρώσει πολύ λιγότερα από τους κυπραίους.Ένας φίλος μου ήρθε πέρσι από την Αγγλία με την γυναίκα του και το μωρό του, σε συγκεκριμένο ξενοδοχείο της Πάφου και πλήρωσε για μία βδομάδα – με τις πτήσεις από και προς την Αγγλία- 50 λίρες το άτομο λιγότερα από ότι πλήρωσε ο κουμπάρος του που μένει στην Κύπρο και δεν είχε ούτε πτήσεις στο κόστος. Απλά ο κουμπάρος είχε την αφέλεια να πάρει τηλέφωνο στο ίδιο ξενοδοχείο και να κλείσει μόνος του δωμάτιο… Νομίζω ότι δεν θα ξαναμείνει σε κυπριακό ξενοδοχείο, ούτε καν αν του το χαρίζουν…

Ο δημοσιογράφος αναφέρθηκε και στο πρόβλημα με το αλλοδαπό προσωπικό που δεν μιλά Ελληνικά – νομίζω είμαστε η μοναδική χώρα στο κόσμο που κάποιος μπορεί να εργοδοτηθεί σε εργασία που εξυπηρετεί πελάτες χωρίς να γνωρίζει την γλώσσα της χώρας – το προσωπικό που στερείται την στοιχειώδη καλή συμπεριφορά και τα γνωστά προβλήματα που έχουμε αντιμετωπίσει όλοι μας από καιρού εις καιρό, ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΥΞΕ απάντησε ότι το πρόβλημα έχει να κάνει με το ότι οι Κύπριοι ξενοδοχοϋπάλληλοι, λόγω της εποχικότητας της εργασίας επιλέγουν να μην εργάζονται στον κλάδο. Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, φταίνε οι ξενοδοχοϋπάλληλοι για το ότι τους απολύουν στο τέλος της σαιζόν και επειδή ο μισθός που παίρνουν κατά την διάρκεια της σαιζόν δεν μπορείνα καλύψει τα έξοδα όλου του χρόνου… Εγώ παλι που νομίζω ότι προτιμούν τους αλλοδαπούς επειδή τους συμφέρουν από πλευράς κόστους, μήπως είμαικατζιάρης?

…και ενώ καταδικάζω απερίφραστα την εις βάρος του απόπειρα δολοφονίας, διερωτούμαι τι δουλειάν είχε ο 15χρονος στον Λουβαρά να οδηγεί “το μοτοποδήλατο ΤΟΥ” προκαλώντας μεγάλη οχληρία. Ποιον μοτοποδήλατον του σιόρ? Οι γονείς του που ήταν? Η Αστυνομία που ήταν? Γιατί, είμαι σίγουρος, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο μιτσής έκαμνεν τον Ρινγκον. Δεν υπήρχε ένας ανθρωπος να τηλεφωνήσει της Αστυνομίας να έρτει να τον πιάσει, να τον πάρει σπίτι του να φάει και κανένα πάτσον που τον τζιήρην του? Αλλα θα μου πείτε, την μοτόραν ποιος του την εγόρασεν? Εγώ?

Αν είμαστε σωστοί, η Αστυνομία πρέπει να αναζητήσει σε ποιον είναι γραμμένο το μοτοποδήλατο, και να τον λαπορτάρει για συνέργεια και ανευθυνότητα…

Πάλε καλά που εν τον ήβρεν ο άλλος με τον σιηπέττον όξα ήταν να μιλούν για “στυγερό έγκλημα” τα κανάλια εψές.

Αφου το άτυχο θύμα της πρόσφατης δολοφονικής ενέργειας στην Αγία Νάπα, ήταν σύμφωνα με τα ΜΜΕ, “ιδιοκτήτης χαρτοπαικτικής λέσχης”, και αφού το κουμάριν είναι παράνομο στην εναλίαν Κύπρον, γιατί του επετράπη να διατηρεί την εν λόγω επιχείρηση?

Πραγματικά δηλαδή, η αστυνομία παίζει πελλον? Αφου το ήξερεν ουλλη η Κύπρος, γιατι δεν έκλεισαν την λέσχη τουλάχιστον? Έπρεπε να περιμένουν να γίνει ότι έγινε?

Έτσι απλά γιατί συνδεέται με το προηγούμενο posting μου, και χωρίς καν νααποπειραθώ να εξηγήσω ή να δώσω λόγους για την πολύμηνη απουσία μου από το μπλογκ μου, εκφράζω την μεγάλη χαρά που νοιώθω καθώς βλέπω να πέφτουν οι στάλες της βροχής.

Δεν είναι ότι με έπιασαν τα μελοδραματικά μου, αλλά επειδή πραγματικά ανησυχούσα ότι αν δεν βρέξει ήταν να λύσουμε το καλοκαίρι που μας έρχεται.Για αυτό, βρέξε Θεέ μου, βρέξε…

Πήγαμε λοιπόν ένα Σαββατοκύριακο στον ωραίο πλην όμως μακρινό και απόμερο (λέμε τώρα!) Πύργο Τηλλυρίας για να απλώσουμε τις κορμάρες μας στον ήλιο της υπέροχης παραλίας Ωμέγα. Μιλάμε για ίσως μία από τις ωραιότερες παραλίες της Κύπρου, κατά την ταπεινή μου άποψη…

Κάπου έπρεπε όμως να μείνουμε. Κλείνουμε δωμάτιο σε ένα από τα ξενοδοχεία του χωριού. Οικογενειακό, και από πλευράς ιδιοκτησίας και από πλευράς διαχείρισης. Ο κύριος, η κυρία του και η πεθερά του. Το μαγαζί ήταν κάπως παλιό, αλλά όχι τραγικά παλιό. Ένα βράδυ θα μέναμε ούτως ή άλλως και έτσι είπαμε ότι «εννα περάσουμεν».

Ξαπλώνουμε λοιπόν όμορφα κι’ ωραία κατά τις 6 το απόγεμα, μετά την θάλασσα να παρουμε ένα υπνακο του δικαίου, ανάβουμε το κλιματιστικό και κλείνουμε τα παράθυρα. Όλα καλά, το δωμάτιο ήσυχο - χωρίς τα αγγελούδια του οποιουδήποτε να χαλούν ένα που τα διπλανά δωμάτια με τις φωνές και τα παιχνίδια τους. Όλα υπέροχα μέχρι τις 7.00 και κάτι οπότε και ξυπνώ από την ζέστη… περίεργο σκέφτομαι και κοιτάζω το κλιματιστικό τύπου (κεντρική θέρμανση-ψύξη και όχι αυτόνομο split unit) να δουλέφκει. Έλα όμως που δεν έβγαζε κρύο αέρα, αλλά δούλευε σαν απλό fan.

Λέω δεν πειράζει, κλώσε πλευρό. Τίποτα! Λίγο η ζέστη, λίγο η ιδέα που μου καρφώθηκε στο νου, ξύπνησα, και άρχισα να τριβιτζιάζουμαι. Για καλή (?) μου τύχη ακούω την φωνή του κ. Ρεσεπσιονίστ, Υδραυλικού, Γκαρσονιού, Hotel Manager, ηλεκτρολόγου και σεφ έξω από το δωμάτιο. Πετάγομαι έξω με το σώβρακον και εκθέτω παραστατικά το πρόβλημα μου.

Ο κυριούλης, πρόθυμος να εξυπηρετήσει, μπαίνει στο δωμάτιο και βάζει το χέρι του πάνω από την έξοδο του κλιματιστικού όπότε και επιβεβαιώνει του λόγου μου το αληθές.

• Ξέρεις, μου λέει, πρέπει να εσιόρταρεν το chiller και εννα πάω πάνω στην ταρράτσαν να το κάμω reset. Μετά, κυτάζει το ρολόιν του και λέει: άκυρον, εν εσιόρταρεν – απλά 7 με 9.30 το απόγευμα κλείουμεν το.

• ΤΙΙΙΙΙΙΙ???? ρωτάω εμβρόντητος.

• Ναι μου λέει, επειδή εν η ώρα που πάει ο κόσμος τζιαι τρώει κλείουμεν το για να μεν κάφκει ρεύμαν άδικα.

• Καλά ρε μάστρε, ρωτώ εγώ, αν εγώ δεν θέλω να φάω που η ώρα 7, ή αν δεν θέλω να φάω καθόλου, πρέπει να λύσω που την πυρά μες το δωμάτιο?

• Εεε ναι, επαναλαμβάνει ο κύριος. Επειδή εν η ώρα που πάει ο κόσμος τζιαι τρωει…

• Και δεν μου λες, συνεχίζω. Σβήνετε το και το πρωί το chiller?

Ο κύριος με κυτάζει λες και ρώτησα το πιο ηλίθιο πράγμα και με πυροβολεί ως εξής: Βέβαια κλείουμεν το φίλε μου, 8 με 10 που εν το πρόγευμα μας…

Νοείται ότι με τέτοια λογική, σταμάτησα τις προσπάθειες να τον πείσω πως δεν είμαι αστροναύτης και του ανέφερα ότι ίσως να ήταν καλύτερο να μας χρέωνε όλους ένα πεντόλιρο την νύκτα παραπάνω το δωμάτιο και να μην το έσβυνε καθόλου το γέριμον το chiller. Δεν νομίζω ότι κατάλαβε το point μου και αφού μας διαβεβαίωσε ότι όλα τα συστήματα του ξενοδοχείου του δουλέφκουν όπως πρέπει, μας ευχήθηκε καλό βράδυ και αποχώρησε.

Another happy customer…

Σήμερα στις ειδήσεις του ΡΙΚ υπήρχε και το αναμενόμενο ρεπορτάζ για τον καύσωνα - 42 βαθμούς σήμερα, 40 είπαν οι αρμόδιοι. Στο ρεπορτάζ υπήρξαν δηλώσεις και από αρμόδιο λειτουργό της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας ο οποίος για πρώτη φορά από τον καιρό που θυμάμαι δεν ήταν ο αγαπητός και καθ’ όλα φίλτατος Κυριάκος Θεοφίλου.Χρόνια, τζιαιρους αμέτρητους, με βροχές, χαλάζι, χιόνια, αναβροχές, ήλιους, πύρουλλους, λάλλαρους και ο κ. Θεοφίλου τζιαμέ, αμπα τζιαι φκει κανένας άλλος στο γυαλί και πει τα λάθος….

Λέτε να ήταν με άδειαν? Ελπίζω να μην έπαθε τίποτε ο άνθρωπος…

Αν εγώ, χωρίς να ρωτήσω κανέναν, έκαμνα εισαγωγή ένα μοτιφαρισμένο μινούδιν το οποίο να κινείται με μπαταρίες και αντι πίσω κάθισμα να έχει ψυγείο και ηλεκτρική εγκατάσταση για να φορτίζονται οι μπαταρίες, όταν θα πήγαινα να το γράψω στην Αρχή Αδειών, με πιθανότητα 99,9% θα μου έλεγαν ότι η ισχύουσα νομοθεσία δεν επιτρέπει την κυκλοφορία του εν λόγω αυτοκινήτου στην ελεύθερη μεγαλόνησο και θα με καλούσαν να το ακινητοποιήσω or face the consequences. Εστω λοιπόν, ότι εγώ, σαν γνησιος Κυπραίος γινακσιής που είμαι, έλεγα ότι εν με κόφτει ολαν, και κυκλοφορούσα ανενόχλητος στην Κύπρο με το άγραφον αυτοκίνητο μου, αφήνοντας πάνω τα νουμερα που είχε στο εξωτερικό, ως κάλυψη. Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι, με 1000% πιθανότητες, μιαν ωραίαν μέραν τζιαμέ στα φώτα του Σιλβεξ, εκεί που ήταν το ΧΑΚ, ηταν να με σταματήσει η αστυνομία αφου το αυτοκίνητο μου θα εξεχώριζε σαν την μούγιαν μες το γάλα, και με τις εξωτικές πινακίδες που θα είχεν και την ιδιομορφίαν του σε σχέση με τα άλλα, και θα μου το εκάμναν κατάσχεση, και θα επιέρωννα και έναν βαρβάτον πρόστιμο. Αν ποτέ μου περνούσε από το μυαλό δε, να πάρω κάποιον επιβάτην κάπου επ’ αμοιβή, θα με εβουρουσαν εκτός από την αστυνομία, και οι ταξιτζήδες. Αλλά αν το αυτοκίνητον μου ήταν μεγάλο σαν 10 μινούθκια στην σειρά – λέγε με Λιμουζίνα – εκυκλοφορούσα χωρίς άδεια κυκλοφορίας ελλείψει νομικού πλαισίου, εχρέωνα £100 την ΩΡΑ για να μεταφέρω τον κάθε αππωμένον αρχοντοχωριάτη δεν θα μπορούσε να μου τα κνύσει κανένας. Ντροπή μας κύριοι ιθύνοντες. Που είναι το κράτος δικαίου? Η ισονομία? Αλλά φυσικά, μερικοί ηταν πάντα πιο ίσοι από άλλους – με πρώτους εσάς.

Τις προάλλες, ταξίδεψα στο εξωτερικό, και είχα την ευκαιρία να περάσω από τα καταστήματα αφορολογήτων στο Αεροδρόμιο Λάρνακας.

Πρέπει να σας αναφέρω ότι οι ιθύνοντες της Ερμές Αεροδρόμια σίγουρα διάβασαν προηγούμενη καταχώρηση μου, όπου έκανα αναφορά στην απουσία από τα καταστήματα της αγαπημένης Ζιβανίας των Κυπρίων. Ε ναι λοιπόν: Σημαντική Επιτυχία του μπλογκ – Η εν λόγω Ζιβανία διατίθεται πλέον στο κατάστημα αφορολογήτων στην Λάρνακα, όπου, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες χτυπάει τρελά νούμερα.

Πρώτα-πρώτα θέλω να εκφράσω ανεπιφύλακτα την συμπάθεια μου για τον δύσμοιρο πλανήτη στον οποίο ζούμε και την σθεναρή υποστήριξη μου για κάθε προσπάθεια που καταβάλλεται έτσι ώστε να περιοριστεί η καταστροφή του. Έτσι, στην ερώτηση «τάσσεστε υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας?» εγώ θα απαντούσα εμφαντικά «ΝΑΙ». Στην ερώτηση «τάσσεστε υπέρ της ανακύκλωσης?» θα απαντούσα μεγαλοφώνως «ΩΣ ΤΑ ΜΠΟΥΝΙΑ». Για αυτό το λόγο, πραγματικά, δέχτηκα και δέχομαι με χαρά, τις διάφορες εξαγγελίες που γίνονται από καιρού εις καιρόν για την εισαγωγή προγραμμάτων ανακύκλωσης. Ως ένα μικρό παράδειγμα αναφέρω την «πολλά χρόνια μπροστά» προσπάθεια http://www.cansforkids.org/ η οποία αξίζει και την στήριξη και τον θαυμασμό όλων μας. Στις αρχές του 2007, με μεγάλη μου χαρά διάβασα στον τύπο την ανακοίνωση για την πιλοτική εφαρμογή προγράμματος ανακύκλωσης σε τρεις, εάν δεν απατώμαι, δήμους της Κύπρου σε συνεργασία με την μη κερδοσκοπική εταιρεία Green Dot. Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά διάβασα ότι ο Δήμος Στροβόλου, στον οποίο διαβιώ περιλαμβάνεται σε αυτούς τους “πιλότους”.

Μετά από ένα περίπου μήνα αναμονής εμφανίστηκαν στις διάφορες γειτονιές οι χαρακτηριστικοί μπλε κάδοι, στους οποίους αναγράφεται εμφανώς ότι οφείλουμε να εναποθέτουμε αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών (κυπριστί: τενεκεδάκια ή tins) πλαστικά μπουκάλια νερού ή γάλακτος, και συσκευασίες tetrapak γάλακτος ή χυμού. Παράλληλα ανακοινώθηκε ότι ο Δήμος είχε αποστείλει σε όλους τους δημότες και ενημερωτικό έντυπο για την ορθή λειτουργία του συστήματος. Τέλος αναφέρθηκε ότι ο Δήμος θα διένειμε και πλαστικές σακούλες για την ορθή διαλογή των υπό ανακύκλωση σκουπιδιών.

Για τις επόμενες τρεις βδομάδες περίμενα το ενημερωτικό έντυπο (το οποίο ακόμη δεν έχω παραλάβει) και ελλείψει σακούλων του Δήμου, έκανα την διαλογή των σκουπιδιών μου σε σακούλες την αγορά των οποίων χρηματοδότησα από ίδιους πόρους. Όταν γέμισα την πρώτη σακούλα με κουτάκια και πλαστικά μπουκάλια, κατέβηκα χαμογελαστός στο ισόγειο και κατευθύνθηκα προς τον μπλε κάδο για να συνεισφέρω κι’ εγώ, στο όριο των δυνατοτήτων μου, στην διαφύλαξη του περιβάλλοντος και στην καλλιέργεια της εγχώριας οικολογικής συνείδησης.

Οποία έκπληξη: Ο κάδος ήταν σφραγισμένος με πλαστικό βραχιόλι, σαν αυτό που οι πρόσφατα χρησιμοποιείται για τον περιορισμό κρατουμένων αντί των παραδοσιακών μεταλλικών χειροπεδών. Μάλλον δεν θα είναι έτοιμος ο Δήμος να ξεκινήσει το πρόγραμμα, σκέφτηκα, και ξαναφορτώθηκα την σακούλα.

Το επόμενο πρωί, πρόσεξα ότι κάποιος είχε αφαιρέσει το πλαστικό βραχιόλι και ο κάδος ήταν ήδη σε χρήση. Οπότε, ολόχαρος ανέβηκα και πάλι στο σπίτι και επέστρεψα για να τοποθετήσω τα σκουπίδια μου, συγυρισμένα και όμορφα στον κάδο.

Ήδη έχω μαζέψει και αρκετά γυάλινα μπουκάλια (ελέω του ευγενούς αθλήματος της κρασοκατάνυξης στο οποίο τόσο εγώ όσο και η παρέα μου είμαστε πρωταθλητές). Ακόμη ψάχνω τον ειδικό κάδο για τα γυάλινα μπουκάλια.

Και να πω και την κακία μου, επειδή άμα δεν το κάνω θα σκάσω:

Μοναδικό μελανό σημείο της όλης υπόθεσης, είναι κατά την γνώμη μου, η απαίτηση / παράκληση να ξεπλένονται με νερό τα υπό ανακύκλωση δοχεία πριν από την τοποθέτηση τους στις σακούλες. Θεωρώ ότι η απαίτηση / σύσταση αυτή, είναι υπερβολική - και πρώιμη, εν όψει του ότι το κοινό της Κύπρου τώρα αρχίζει να ευαισθητοποιείται στο αντικείμενο. Θα δανειστώ εδώ την αντίδραση ενός φίλου μου: “Να τα ξεπλένω πρώτα? Έχω καλύτερη ιδέα - θα τα ξεπλένω, θα τα πουλάω σε ιδιώτες ανακυκλωτές και μετά θα καταθέτω τα έσοδα στον λογαριασμό της Green Dot.”

Εν κατακλείδι, επαναλαμβάνω ότι τάσσομαι υπέρ αυτής της πρωτοβουλίας, η οποία ελπίζω ότι θα στεφθεί με επιτυχία, και θα αντιμετωπισθεί με επαγγελματισμό. Να υπενθυμίσω το πρόσφατο φιάσκο όπου οι πολίτες μεγάλου δήμου διαχώριζαν τα σκουπίδια τους σύμφωνα με το είδος, τα τοποθετούσαν στους αντίστοιχους κάδους, απο όπου τα μάζευε την ίδια ώρα, το ίδιο αυτοκίνητο του δήμου, το οποίο τα μετέφερε στον ίδιο σωρό στον Κοτσιάτη?

Οψόμεθα…

Γιατί μου αρέσει το Αεροδρόμιο Λάρνακας

1. Όταν προσπαθείς να κάνεις check-in, τις περισσότερες φορές υπάρχει συγκεκριμένο γκισέ στο οποίο μπορείς να κάνεις την δουλειά σου. Δεν είναι όλα τα γκισέ ανοικτά για όλες τις πτήσεις για να μπορούν να μπουν οι γνωστοί σκύλοι να αλέσουν.

2. Γιατί είναι μικρό και δεν χρειάζεται να περπατάς 15 χιλιόμετρα για να φτάσεις στην έξοδο επιβίβασης.

3. Γιατί η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος είναι σταθερή. Πίστεψτε το, έχω βρεθεί σε αεροδρόμιο όπου μεχρι να κάνω check – in έπεσε το ηλεκτρικό 5 φορές.

4. Γιατί έχει τουαλέτες.

5. Επειδή μιλώ την ίδια γλώσσα με το περισσότερο προσωπικό.

Αυτά για τα θετικά του… Τώρα θα ξεσπαθώσω…

Γιατί ΔΕΝ μου αρέσει το αεροδρόμιο Λάρνακας.

1. Επειδή είναι παλιό, βρώμικο και απεριποίητο.

2. Επειδή οι τουαλέτες του βρωμάνε από 20 μέτρα.

3. Επειδή αρκετό από προσωπικό είναι αγενές και αδιάφορο.

4. Επειδή στα αφορολόγητα δεν βρίσκω πια την αγαπημένη Ζιβανία των περισσότερων Κυπρίων – ο αποκλεισμός συγκεκριμμένης μάρκας δεν ενισχύει τον ανταγωνισμό.

5. Επειδή κάθε φορά που πας να κάνεις check – in επικρατεί ο πανικός – το αεροδρόμιο δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί στις ανάγκες της Κύπρου για αεροπορικές συγκοινωνίες.

6. Επειδή ποτέ δεν έχει θέση στον χώρο στάθμευσης και πρέπει να παρκάρω 27 χλμ μακριά.

7. Επειδή δεν έχει αρκετό χώρο στάσης (και όχι στάθμευσης) όπου να μπορείς να σταματήσεις για 2 λεπτά, να αφήσεις τον άνθρωπο που μετέφερες στο αεροδρόμιο και να πας στο καλό.

8. Επειδή δεν έχει ΑΤΜ που να δίνουν Ευρώ στην αίθουσα αναχωρήσεων. Πραγματικά, το βρίσκω ηλίθιο οι ΑΤΜ που δίνουν Ευρώ να βρίσκονται δίπλα στην πόρτα των αφίξεων!

9. Που οι αχθοφόροι στις αφίξεις καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να πετάξουν τις αποσκευές των επιβατών από πιο μεγάλο ύψος και από πιο μακρινή απόσταση κάθε φορά. Άντε και για το παγκόσμιο…

10. Που μόλις βγεις από την αίθουσα τελωνείου / ενοικιάσεων αυτοκινήτων, πέφτεις στο μπουλούκι των συγγενών, φίλων, γνωστών, που έρχονται ανά δεκάδες να παραλάβουν τους ξενιτεμένους τους, τους οποίους πρέπει να αγκαλιάσουν, να φιλήσουν και να χαιρετίσουν ΟΛΟΙ, προτού προχωρήσουν, ανοίγοντας το δρόμο για τους υπόλοιπους από εμάς. Και εγώ νόμιζα ότι ο χώρος αυτός είναι ΜΟΝΟ για επιβάτες. Αποκορύφωμα τις προάλλες ένας οδηγός ταξί ο οποίος είχε στηθεί με την πινακίδα που έγγραφε το όνομα του πελάτη του μέσα στην πόρτα – όταν διακριτικά του επεσήμανα ότι ίσως να έπρεπε να μετακινηθεί για να περνάει ο κόσμος και οι αποσκευές του μου απάντησε: «Εννα κάμουμεν την δουλειά μας κύριε…»

11. Που ενώ υπάρχουν δύο αψίδες ελέγχου μεταλλικών και άλλων αντικειμένων, η μία είναι τις περισσότερες φορές κλειστή, και οι αστυνομικοί είναι μέσα στο γραφείο τους αραχτοί.

12. Που η ασφάλεια του αεροδρομίου είναι χάλια. Νομίζω ότι είμαστε η μόνη χώρα που οι επιβάτες ελέγχονται μόνο μία φορά, και όπου ποτέ δεν έχω δει κάποιον να βγάζει την ζώνη ή τα παπούτσια του.

13. Που όλος ο κόσμος αγνοεί τις απαγορευτικές πινακίδες για το Κάπνισμα.

Καλησπέρα σας,

Καλωσορίσατε στο Blog μου. Είμαι ένας μέτριος Κυπραίος. “Ο μέσος εσύ” που θα έλεγε ο μέγας Χαρυ Κλυνν.

Λίγο ξύπνιος, λίγο κοιμισμένος, λίγο σφικτός, λίγο χαλαρός, λίγο μοντέρνος, λίγο φαλλοκράτης, λίγο ανασφαλής, λίγο τατσίζης.

Με λίγα λόγια, χαρακτηριστικό δείγμα της φυλής “Cyprillum Cretinum”. Κατοικώ στην ωραίαν Κύπρον εδώ και 30 περίπου χρόνια, και το πρόβλημα μου είναι εδώ και λίγο καιρό αποφάσισα να σταματήσω να ανέχομαι τους πάντες και τα πάντα. Αποφάσισα να αρχίσω να αντιδρώ.

Ξέρετε, νομίζω ότι η ιστορία μας, μας έκανε σαν λαό να είμαστε ανεκτικοί ή έστω υποτακτικοί. Προτιμούμε να “κρύψουμε” αντί να αντιδράσουμε. Αυτό φυσικά μας δημιουργεί μία καταπίεση, και αντιδρούμε σε άλλες φάσεις, συνήθως σε εκείνες που θα έπρεπε κανονικά να κρύψουμε.

Λοιπόν, σε μία προσπάθεια να μην καταπιέζομαι θα αντιδρώ από αυτό εδώ το Blog και αν σας αρέσουν αυτά που γράφω καλώς, αν όχι, τζιυλάτε το παρατζεί…