← Αρχικη

August 2013

Thursday, August 29, 2013

Rexona

Στην ΜΕΠ οπου ζώ εδώ και λίγα χρόνια, ο κόσμος τείνει να περπατά πάρα πολύ. Δηλαδή αντί να παίρνει το λεοφωρείο ή το αυτοκίνητο του για να πάει κάπου, αν η απόσταση είναι μέχρι 2χλμ τότε περπατούν. Ο μέσος κάτοικος της ΜΕΠ δεν το έχει τίποτα να περπατήσει 1 χλμ το πρωί (σπίτι - στάση) να πάρει λεοφωρείο ή μετρό, και μετά να περπατήσει και 1χλμ απο την στάση μέχρι τον προορισμό του.

Και επειδή όλοι περπατούν απο χρόνια, περπατούν πολύ γρήγορα. Δηλαδή αν σου αρέσει καμιά κορού που είδες να περπατά και διανοηθείς να την ακολουθήσεις, εννα σε ποφκάλει…

Και επειδή η συγκεκριμένη ΜΕΠ, ως γνήσια κεντρο-δυτική ευρωπαική πόλη, τα πάει πολύ καλά με την βροχή, οι κάτοικοι της φοράνε πάντοτε τα αδιάβροχα τους.

Και επειδή περπατούνε γρήγορα και φορούν αδιάβροχα, ιδρώνουν… Και οταν ιδρώνουν μυρίζουν. Και επειδή περπατούν πολύ, μυρίζουν πολύ. Τόσο πολύ, που αν τελικά καταφέρεις να πλησιάσεις την κορού που σου άρεσε στον δρόμο, αν δεν σε ποφκάλει που την ταχύτητα που περπατά, αμαν την προλάβεις εννα σε ποφκάλει που την μυρωθκιάν της…

Posted by Standar Kypraios at 20:45

Sunday, August 25, 2013

Οταν εκαμνα αταξιες...

Τον τζιαιρο που ημουν μιτσης, αμαν εκαμνα καμμιαν αταξια, οι διαδικασιες ηταν απλες και δεδομενες: αν το παραπτωμα ηταν μικρο, ετρωα τες που την μανα μου και επηαιννε πασα κακο.

Αν το παραπτωμα ηταν μεγαλο, ετρωα φωνες που την μανα μου ως πρωτη δοση, και υστερα, την ωρα που ερκετουν ο πατερας μου που την δουλεια, η μανα μου επαρουσιαζεν τα γεγονοτα, και ο παπας μου “εδικαζεν με” και συνηθως ετρωα τες που τον παπα μου, που το σιεριν του ηταν πιο βαρετο που της μανας μου. Ετρωα τες πατσαρκες μου και επληρωνα τα λαθη μου.

Η αρφη μου, που εκοφκεν παραπανω ο νους της, αμαν το παραπτωμα της ηταν μεγαλο μολις ετρωεν τις φωνες που την μανα μου, εβαλλε κατι ψευτικα κλαματα, και υστερα αρρωστουσε και επηαιννεν στο κρεββατι της και εξαπλωνε. Την ωρα που ερκετουν ο παπας μου και κανονικα θα επρεπε να τες φαει οπως επεβαλλαν οι κανονες της οικογενειας, τζιεινη εσυνεχιζε το θεατρο της ασθενειας και εγλιτωνεν την. Υστερα που λιγη ωρα, επερναν ο θυμος της μανας μου και του παπα μου, και η αρφη μου εφκεννεν κουππα απαννη…

Θυμιζει σας κατι;

Posted by Standar Kypraios at 17:11

Tuesday, August 13, 2013

8 χρονια μετα τον Ηλιο...

Σήμερα κλείνουν 8 χρόνια από το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα της ΗΛΙΟΣ. Δεν νομίζω να υπάρχει κυπριακή οικογένεια που να μην επηρεάστηκε ή που να μην είχε ένα δικό της φίλο, συγγενή ή γνωστό μεταξύ των επιβατών του μοιραίου αεροπλάνου.

Εγώ είχα μία καλή φίλη η οποία σκοτώθηκε μαζί με τους υπόλοιπους 120 επιβαίνοντες.

Σήμερα το πρωί που ξύπνησα, θυμήθηκα μία χαμογελαστή, όμορφη, ευγενική κοπέλα, καλοσυνάτη, με τα άγχη της, τις ελπίδες της, τις ανησυχίες της, τις δύσκολες στιγμές της αλλά πάντα με τον καλό το λόγο στα χείλη της και την αγάπη στην καρδιά της, και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ που απλά χάθηκε μέσα σε μία στιγμή.

Σκέφτηκα την ζωή της που κόπηκε απότομα, τα πράγματα που δεν έζησε, τις χαρές που δεν ένοιωσε, και τα παιδιά που δεν γέννησε. Ένα μνήμα σε ένα κοιμητήριο στην Κύπρο, και μια φωτογραφία της στο ξωκλήσι που κτίστηκε στο σημείο που συνετρίβη το αεροπλάνο στο Γραμματικό είναι τα τελευταία απτά σημάδια του περάσματος της. Πολύ σημαντικότερα βεβαίως είναι η ανάμνηση της, που την κρατούν καλά φυλαγμένη η οικογένεια και οι φίλοι της, η χαρά που απλόχερα χάριζε σε όσους την γνώριζαν, και το παράπονο μας με την μοίρα που μας την στέρησε.

Και τρομάζω στην ιδέα ότι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και φύγουμε και όλοι εμείς που την θυμόμαστε, θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ…

Posted by Standar Kypraios at 18:00

Friday, August 9, 2013

Helping Hand

Λοιπόν, χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις και χωρίς περιττά σχόλια, επέστρεψα στο μπλογκ μου. Γιατί? Γιατί έτσι μου εκάπνισε…

Προχθές επέστρεψα απο ολιγοήμερες διακοπές που πέρασα στην ποθεινήν πατρίδα μας, και γύρισα πίσω στην καθημερινότητα μου στην “μεγάλη Ευρωπαική πρωτεύουσα” (ΜΕΠ) στην οποία έχω μεταναστεύσει εδώ και αρκετά χρόνια. Δείτε την προηγούμενη καταχώρηση μου, ξέρω είναι κάποιων ετών, αλλά το μήνυμα της είναι σωστό…

Τέλος πάντων, ήμουν στο αυτοκίνητο μου στην κίνηση, καθοδόν πρός το γραφείο, οπότε και βλέπω μπροστά μου να εξελίσσεται η εξής απίστευτη φάση: Ένας τύπος είχε παρκάρει το βαν του στην άκρη του δρόμου και αφού κατέβασε με ένα χειροκίνητο φορκλιφτ καμπόσες κάσιες που το βάν, επροσπαθούσε να τζιλήσει το φορκλιφτ προς την είσοδο μίας αποθήκης. Είχε στο πεζοδρόμιο μίαν μικρή ράμπα και εμάσιετουν κάμποσην ώρα να το σπρώξει αλλά δεν μπορούσε επειδή ήταν πολύ βαρύ.

Σε κάποια φάση, βλέπω τον οδηγό του προηγούμενου απο εμένα αυτοκινήτου να κατεβαίνει κάτω απο το όχημα του - το φανάρι ήταν κόκκινο για 17η φορά- και πάει τρέχοντας στον τύπο και τον βοηθά για να τζιλήσουν το φορκλιφτ. Ωσπου να επιστρέψει το φανάρι πρασίνισε, και κανείς δεν του κορνάρισε. Παρόλα αυτά, ο τύπος μου χαμογέλασε, με χαιρετισε, και μου ζήτησε και συγνώμη.

Εγώ απλά ντράπηκα όταν σκέφτηκα ότι ο ξενέρωτος αλλοδαπός έκανε κάτι που έπρεπε να κάνει ο κάθε ένας απο μάς, και ίσως σε μία άλλη εποχή, να το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη…

Μετά απο λίγο έφτασα στο γραφείο και άναψα την καφετιέρα και το θέμα έληξε…

Posted by Standar Kypraios at 05:45