Tuesday, July 24, 2007
Εν η ώρα που πάει ο κόσμος τζιαι τρώει...
Πήγαμε λοιπόν ένα Σαββατοκύριακο στον ωραίο πλην όμως μακρινό και απόμερο (λέμε τώρα!) Πύργο Τηλλυρίας για να απλώσουμε τις κορμάρες μας στον ήλιο της υπέροχης παραλίας Ωμέγα. Μιλάμε για ίσως μία από τις ωραιότερες παραλίες της Κύπρου, κατά την ταπεινή μου άποψη…
Κάπου έπρεπε όμως να μείνουμε. Κλείνουμε δωμάτιο σε ένα από τα ξενοδοχεία του χωριού. Οικογενειακό, και από πλευράς ιδιοκτησίας και από πλευράς διαχείρισης. Ο κύριος, η κυρία του και η πεθερά του. Το μαγαζί ήταν κάπως παλιό, αλλά όχι τραγικά παλιό. Ένα βράδυ θα μέναμε ούτως ή άλλως και έτσι είπαμε ότι «εννα περάσουμεν».
Ξαπλώνουμε λοιπόν όμορφα κι’ ωραία κατά τις 6 το απόγεμα, μετά την θάλασσα να παρουμε ένα υπνακο του δικαίου, ανάβουμε το κλιματιστικό και κλείνουμε τα παράθυρα. Όλα καλά, το δωμάτιο ήσυχο - χωρίς τα αγγελούδια του οποιουδήποτε να χαλούν ένα που τα διπλανά δωμάτια με τις φωνές και τα παιχνίδια τους. Όλα υπέροχα μέχρι τις 7.00 και κάτι οπότε και ξυπνώ από την ζέστη… περίεργο σκέφτομαι και κοιτάζω το κλιματιστικό τύπου (κεντρική θέρμανση-ψύξη και όχι αυτόνομο split unit) να δουλέφκει. Έλα όμως που δεν έβγαζε κρύο αέρα, αλλά δούλευε σαν απλό fan.
Λέω δεν πειράζει, κλώσε πλευρό. Τίποτα! Λίγο η ζέστη, λίγο η ιδέα που μου καρφώθηκε στο νου, ξύπνησα, και άρχισα να τριβιτζιάζουμαι. Για καλή (?) μου τύχη ακούω την φωνή του κ. Ρεσεπσιονίστ, Υδραυλικού, Γκαρσονιού, Hotel Manager, ηλεκτρολόγου και σεφ έξω από το δωμάτιο. Πετάγομαι έξω με το σώβρακον και εκθέτω παραστατικά το πρόβλημα μου.
Ο κυριούλης, πρόθυμος να εξυπηρετήσει, μπαίνει στο δωμάτιο και βάζει το χέρι του πάνω από την έξοδο του κλιματιστικού όπότε και επιβεβαιώνει του λόγου μου το αληθές.
-
Ξέρεις, μου λέει, πρέπει να εσιόρταρεν το chiller και εννα πάω πάνω στην ταρράτσαν να το κάμω reset. Μετά, κυτάζει το ρολόιν του και λέει: άκυρον, εν εσιόρταρεν – απλά 7 με 9.30 το απόγευμα κλείουμεν το.
-
ΤΙΙΙΙΙΙΙ???? ρωτάω εμβρόντητος.
-
Ναι μου λέει, επειδή εν η ώρα που πάει ο κόσμος τζιαι τρώει κλείουμεν το για να μεν κάφκει ρεύμαν άδικα.
-
Καλά ρε μάστρε, ρωτώ εγώ, αν εγώ δεν θέλω να φάω που η ώρα 7, ή αν δεν θέλω να φάω καθόλου, πρέπει να λύσω που την πυρά μες το δωμάτιο?
-
Εεε ναι, επαναλαμβάνει ο κύριος. Επειδή εν η ώρα που πάει ο κόσμος τζιαι τρωει…
-
Και δεν μου λες, συνεχίζω. Σβήνετε το και το πρωί το chiller?
Ο κύριος με κυτάζει λες και ρώτησα το πιο ηλίθιο πράγμα και με πυροβολεί ως εξής: Βέβαια κλείουμεν το φίλε μου, 8 με 10 που εν το πρόγευμα μας…
Νοείται ότι με τέτοια λογική, σταμάτησα τις προσπάθειες να τον πείσω πως δεν είμαι αστροναύτης και του ανέφερα ότι ίσως να ήταν καλύτερο να μας χρέωνε όλους ένα πεντόλιρο την νύκτα παραπάνω το δωμάτιο και να μην το έσβυνε καθόλου το γέριμον το chiller. Δεν νομίζω ότι κατάλαβε το point μου και αφού μας διαβεβαίωσε ότι όλα τα συστήματα του ξενοδοχείου του δουλέφκουν όπως πρέπει, μας ευχήθηκε καλό βράδυ και αποχώρησε.
Another happy customer…