← Αρχικη

June 2014

Tuesday, June 24, 2014

Μην τρως τα νυχια σου...

Σημερα το πρωι επεστρεφα στην ΜΕΠ οπου ζω, απο αλλη ΜΕΠ που ειχα επισκεφθει για δουλεια. Στεκομουν λοιπον στην ουρα του baggage drop off και ο μπροστινος μου κυριος - ενα clean cut καθως πρεπει παιδι, γερμανος απο την προφορα, γυρναει και μου λεει: “σε πειραζει να σπρωχνεις λιγο την αποσκευη μου επειδη πρεπει να παω να ρωτησω κατι το προσωπικο;” Οχι λεω, ουτως η αλλως δεν προχωραμε.

Αληθεια, θυμαστε καποτε που οι ξυπνιοι ηταν αυτοι που εκαναν ηλεκτρονικο τσεκ ιν και μετα δεν επρεπε να περιμενουν στην ουρα; Τωρα πια ολοι κανουν ηλεκτρονικο τσεκ ιν και γινεται η ιδια βαβουρα στο baggage drop off που γινοτανε παλιοτερα στο τσεκ ιν.

Τελος παντων ο τυπος παει και ρωταει κατι τον χωρις επιβατες υπαλληλο στο γκισε των κατοχων first class εισητηριων - τι first class ρε φιλε, η πτηση απο την ΜΕΠ που πήγα μέχρι την ΜΕΠ μου παιρνει 55 λεπτα… Επιστρεφει και μου λεει “συγνωμη, αλλα μου ειπαν οτι πρεπει να παω να ρωτησω στην ασφαλεια. Θα σπρωξετε για λιγο ακομη;” Νοου προπλεμ λεω εγω…

Γυρναει υστερα απο λιγο και ευχαριστωντας με που εσπρωξα την βαλιτσα του για 67 εκατοστα, μου δειχνει ενα νυχοκοπτη και μου λεει οτι ρωτησε αν επρεπε να τον βαλει στην βαλιτσα του, και οι φρουροι του ειπαν οτι δεν μπορει να τον ανεβασει το αεροπλανο παρα μονο μεσα στην βαλιτσα.

Κριμα, λεει, και ηθελα να τον χρησιμοποιησω στην πτηση…

Σκεφτειτε χαρα που θα εκανε ο διπλανος του στο αεροπλανο οταν θα τον εβλεπε να βγαζει τον νυχοκοπτη και να αρχιζει να κοβει τα νυχια του… Που να ηθελε να κανει και αυτα των ποδιων του μια που θα ξεκινουσε…

Οσο πολυασχολος και να εισαι, δεν περιμενεις να μπεις στο αεροπλανο για να κοψεις τα νυχια σου. Για όνομαν…

Wednesday, June 18, 2014

Οπλα και πυρομαχικά...

Καταρχήν επιθυμώ να διατυπώσω την λυπη μου για την δολοφονία δύο συμπολιτών μας με στρατιωτικό τυφέκιο, τον τραυματισμό τρίτου και την αυτοκτονία του δράστη. Μία οικογένεια ξεκληρίστηκε σε δευτερόλεπτα, και οι συγγενείς και οι φίλοι των θυμάτων αλλά και του δράστη ντύθηκαν στα μαύρα… Δεν θα αξιολογίσω σήμερα την ορθότητα της χορήγησης ατομικού στρατιωτικού οπλισμού στους εφέδρους - η απόφαση αυτή ανήκει στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του τόπου. Αλλά απο την στιγμή που έστω και ένα απο τα στρατιωτικά όπλα τυγχάνει κατάχρησης και χρησιμοποιείται για να αφαιρέσει την ζωή ενός συμπολίτη μας, τότε κάπου χωλαίνει το σύστημα. Τα ίδια σκεφτόμουν και τον περασμένο Οκτώβρη όπου είχαμε το προηγούμενο παρόμοιο, επίσης τραγικό συμβάν.Σκεφτόμενος μεγαλοφώνως καταγράφω τα εξής: Φαντάζομαι ο οπλισμός χορηγείται στους εφέδρους έτσι ώστε να τον έχουν στην κατοχή τους σε συνεχή βάση, και αν ποτέ κυρηχθεί επιστράτευση για υπεράσπιση της πατρίδας, να μπορεί να το στράτευμα να λειτουργήσει άμεσα, χωρίς να χρειάζονται χρονοβόρες διαδικασίες για την χορήγηση οπλισμού. Κατανοητό και σεβαστό. Τα όπλα όμως δεν σκοτώνουν μόνα τους: χρειάζονται σφαίρες. Εκεί είναι η διαφωνία μου και η λύση που προτείνω: να μην χορηγούνται σφαίρες. Θα μπορούσαν απλά να φυλάσσονται σε διάφορα σημεία και να χορηγηθούν όταν χρειαστεί. Θα μπορούσε ο κάθε έφεδρος να ξέρει ότι αν υπάρξει επιστράτευση, θα μπορεί να παραλάβει σφαίρες απο τον πλησιέστερο αστυνομικό σταθμό, ή το πλησιέστερο στρατόπεδο ή τέλος πάντων απο κάπου. Θα μπορούσαν να υπάρχουν αποθηκευμένες και καλά φυλαγμένες συσκευασίες των 100 για τον κάθε έφεδρο σε κάποιο σημείο και να μπορούν να παραληφθούν με συνοπτικές διαδικασίες όταν απαιτείται. Μπορεί να μην είναι η καλύτερη λύση, και θα μου πείτε ότι εκείνος που θέλει να σκοτώσει, θα βρεί σφαίρες και θα το κάνει. Ίσως. Αλλά είμαι σίγουρος ότι ο αριθμός των περιπτώσεων και των θυμάτων θα μειωθεί.