Πρώτα-πρώτα θέλω να εκφράσω ανεπιφύλακτα την συμπάθεια μου για τον δύσμοιρο πλανήτη στον οποίο ζούμε και την σθεναρή υποστήριξη μου για κάθε προσπάθεια που καταβάλλεται έτσι ώστε να περιοριστεί η καταστροφή του. Έτσι, στην ερώτηση «τάσσεστε υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας?» εγώ θα απαντούσα εμφαντικά «ΝΑΙ». Στην ερώτηση «τάσσεστε υπέρ της ανακύκλωσης?» θα απαντούσα μεγαλοφώνως «ΩΣ ΤΑ ΜΠΟΥΝΙΑ». Για αυτό το λόγο, πραγματικά, δέχτηκα και δέχομαι με χαρά, τις διάφορες εξαγγελίες που γίνονται από καιρού εις καιρόν για την εισαγωγή προγραμμάτων ανακύκλωσης. Ως ένα μικρό παράδειγμα αναφέρω την «πολλά χρόνια μπροστά» προσπάθεια http://www.cansforkids.org/ η οποία αξίζει και την στήριξη και τον θαυμασμό όλων μας. Στις αρχές του 2007, με μεγάλη μου χαρά διάβασα στον τύπο την ανακοίνωση για την πιλοτική εφαρμογή προγράμματος ανακύκλωσης σε τρεις, εάν δεν απατώμαι, δήμους της Κύπρου σε συνεργασία με την μη κερδοσκοπική εταιρεία Green Dot. Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά διάβασα ότι ο Δήμος Στροβόλου, στον οποίο διαβιώ περιλαμβάνεται σε αυτούς τους “πιλότους”.

Μετά από ένα περίπου μήνα αναμονής εμφανίστηκαν στις διάφορες γειτονιές οι χαρακτηριστικοί μπλε κάδοι, στους οποίους αναγράφεται εμφανώς ότι οφείλουμε να εναποθέτουμε αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών (κυπριστί: τενεκεδάκια ή tins) πλαστικά μπουκάλια νερού ή γάλακτος, και συσκευασίες tetrapak γάλακτος ή χυμού. Παράλληλα ανακοινώθηκε ότι ο Δήμος είχε αποστείλει σε όλους τους δημότες και ενημερωτικό έντυπο για την ορθή λειτουργία του συστήματος. Τέλος αναφέρθηκε ότι ο Δήμος θα διένειμε και πλαστικές σακούλες για την ορθή διαλογή των υπό ανακύκλωση σκουπιδιών.

Για τις επόμενες τρεις βδομάδες περίμενα το ενημερωτικό έντυπο (το οποίο ακόμη δεν έχω παραλάβει) και ελλείψει σακούλων του Δήμου, έκανα την διαλογή των σκουπιδιών μου σε σακούλες την αγορά των οποίων χρηματοδότησα από ίδιους πόρους. Όταν γέμισα την πρώτη σακούλα με κουτάκια και πλαστικά μπουκάλια, κατέβηκα χαμογελαστός στο ισόγειο και κατευθύνθηκα προς τον μπλε κάδο για να συνεισφέρω κι’ εγώ, στο όριο των δυνατοτήτων μου, στην διαφύλαξη του περιβάλλοντος και στην καλλιέργεια της εγχώριας οικολογικής συνείδησης.

Οποία έκπληξη: Ο κάδος ήταν σφραγισμένος με πλαστικό βραχιόλι, σαν αυτό που οι πρόσφατα χρησιμοποιείται για τον περιορισμό κρατουμένων αντί των παραδοσιακών μεταλλικών χειροπεδών. Μάλλον δεν θα είναι έτοιμος ο Δήμος να ξεκινήσει το πρόγραμμα, σκέφτηκα, και ξαναφορτώθηκα την σακούλα.

Το επόμενο πρωί, πρόσεξα ότι κάποιος είχε αφαιρέσει το πλαστικό βραχιόλι και ο κάδος ήταν ήδη σε χρήση. Οπότε, ολόχαρος ανέβηκα και πάλι στο σπίτι και επέστρεψα για να τοποθετήσω τα σκουπίδια μου, συγυρισμένα και όμορφα στον κάδο.

Ήδη έχω μαζέψει και αρκετά γυάλινα μπουκάλια (ελέω του ευγενούς αθλήματος της κρασοκατάνυξης στο οποίο τόσο εγώ όσο και η παρέα μου είμαστε πρωταθλητές). Ακόμη ψάχνω τον ειδικό κάδο για τα γυάλινα μπουκάλια.

Και να πω και την κακία μου, επειδή άμα δεν το κάνω θα σκάσω:

Μοναδικό μελανό σημείο της όλης υπόθεσης, είναι κατά την γνώμη μου, η απαίτηση / παράκληση να ξεπλένονται με νερό τα υπό ανακύκλωση δοχεία πριν από την τοποθέτηση τους στις σακούλες. Θεωρώ ότι η απαίτηση / σύσταση αυτή, είναι υπερβολική - και πρώιμη, εν όψει του ότι το κοινό της Κύπρου τώρα αρχίζει να ευαισθητοποιείται στο αντικείμενο. Θα δανειστώ εδώ την αντίδραση ενός φίλου μου: “Να τα ξεπλένω πρώτα? Έχω καλύτερη ιδέα - θα τα ξεπλένω, θα τα πουλάω σε ιδιώτες ανακυκλωτές και μετά θα καταθέτω τα έσοδα στον λογαριασμό της Green Dot.”

Εν κατακλείδι, επαναλαμβάνω ότι τάσσομαι υπέρ αυτής της πρωτοβουλίας, η οποία ελπίζω ότι θα στεφθεί με επιτυχία, και θα αντιμετωπισθεί με επαγγελματισμό. Να υπενθυμίσω το πρόσφατο φιάσκο όπου οι πολίτες μεγάλου δήμου διαχώριζαν τα σκουπίδια τους σύμφωνα με το είδος, τα τοποθετούσαν στους αντίστοιχους κάδους, απο όπου τα μάζευε την ίδια ώρα, το ίδιο αυτοκίνητο του δήμου, το οποίο τα μετέφερε στον ίδιο σωρό στον Κοτσιάτη?

Οψόμεθα…

Γιατί μου αρέσει το Αεροδρόμιο Λάρνακας

1. Όταν προσπαθείς να κάνεις check-in, τις περισσότερες φορές υπάρχει συγκεκριμένο γκισέ στο οποίο μπορείς να κάνεις την δουλειά σου. Δεν είναι όλα τα γκισέ ανοικτά για όλες τις πτήσεις για να μπορούν να μπουν οι γνωστοί σκύλοι να αλέσουν.

2. Γιατί είναι μικρό και δεν χρειάζεται να περπατάς 15 χιλιόμετρα για να φτάσεις στην έξοδο επιβίβασης.

3. Γιατί η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος είναι σταθερή. Πίστεψτε το, έχω βρεθεί σε αεροδρόμιο όπου μεχρι να κάνω check – in έπεσε το ηλεκτρικό 5 φορές.

4. Γιατί έχει τουαλέτες.

5. Επειδή μιλώ την ίδια γλώσσα με το περισσότερο προσωπικό.

Αυτά για τα θετικά του… Τώρα θα ξεσπαθώσω…

Γιατί ΔΕΝ μου αρέσει το αεροδρόμιο Λάρνακας.

1. Επειδή είναι παλιό, βρώμικο και απεριποίητο.

2. Επειδή οι τουαλέτες του βρωμάνε από 20 μέτρα.

3. Επειδή αρκετό από προσωπικό είναι αγενές και αδιάφορο.

4. Επειδή στα αφορολόγητα δεν βρίσκω πια την αγαπημένη Ζιβανία των περισσότερων Κυπρίων – ο αποκλεισμός συγκεκριμμένης μάρκας δεν ενισχύει τον ανταγωνισμό.

5. Επειδή κάθε φορά που πας να κάνεις check – in επικρατεί ο πανικός – το αεροδρόμιο δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί στις ανάγκες της Κύπρου για αεροπορικές συγκοινωνίες.

6. Επειδή ποτέ δεν έχει θέση στον χώρο στάθμευσης και πρέπει να παρκάρω 27 χλμ μακριά.

7. Επειδή δεν έχει αρκετό χώρο στάσης (και όχι στάθμευσης) όπου να μπορείς να σταματήσεις για 2 λεπτά, να αφήσεις τον άνθρωπο που μετέφερες στο αεροδρόμιο και να πας στο καλό.

8. Επειδή δεν έχει ΑΤΜ που να δίνουν Ευρώ στην αίθουσα αναχωρήσεων. Πραγματικά, το βρίσκω ηλίθιο οι ΑΤΜ που δίνουν Ευρώ να βρίσκονται δίπλα στην πόρτα των αφίξεων!

9. Που οι αχθοφόροι στις αφίξεις καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να πετάξουν τις αποσκευές των επιβατών από πιο μεγάλο ύψος και από πιο μακρινή απόσταση κάθε φορά. Άντε και για το παγκόσμιο…

10. Που μόλις βγεις από την αίθουσα τελωνείου / ενοικιάσεων αυτοκινήτων, πέφτεις στο μπουλούκι των συγγενών, φίλων, γνωστών, που έρχονται ανά δεκάδες να παραλάβουν τους ξενιτεμένους τους, τους οποίους πρέπει να αγκαλιάσουν, να φιλήσουν και να χαιρετίσουν ΟΛΟΙ, προτού προχωρήσουν, ανοίγοντας το δρόμο για τους υπόλοιπους από εμάς. Και εγώ νόμιζα ότι ο χώρος αυτός είναι ΜΟΝΟ για επιβάτες. Αποκορύφωμα τις προάλλες ένας οδηγός ταξί ο οποίος είχε στηθεί με την πινακίδα που έγγραφε το όνομα του πελάτη του μέσα στην πόρτα – όταν διακριτικά του επεσήμανα ότι ίσως να έπρεπε να μετακινηθεί για να περνάει ο κόσμος και οι αποσκευές του μου απάντησε: «Εννα κάμουμεν την δουλειά μας κύριε…»

11. Που ενώ υπάρχουν δύο αψίδες ελέγχου μεταλλικών και άλλων αντικειμένων, η μία είναι τις περισσότερες φορές κλειστή, και οι αστυνομικοί είναι μέσα στο γραφείο τους αραχτοί.

12. Που η ασφάλεια του αεροδρομίου είναι χάλια. Νομίζω ότι είμαστε η μόνη χώρα που οι επιβάτες ελέγχονται μόνο μία φορά, και όπου ποτέ δεν έχω δει κάποιον να βγάζει την ζώνη ή τα παπούτσια του.

13. Που όλος ο κόσμος αγνοεί τις απαγορευτικές πινακίδες για το Κάπνισμα.

Καλησπέρα σας,

Καλωσορίσατε στο Blog μου. Είμαι ένας μέτριος Κυπραίος. “Ο μέσος εσύ” που θα έλεγε ο μέγας Χαρυ Κλυνν.

Λίγο ξύπνιος, λίγο κοιμισμένος, λίγο σφικτός, λίγο χαλαρός, λίγο μοντέρνος, λίγο φαλλοκράτης, λίγο ανασφαλής, λίγο τατσίζης.

Με λίγα λόγια, χαρακτηριστικό δείγμα της φυλής “Cyprillum Cretinum”. Κατοικώ στην ωραίαν Κύπρον εδώ και 30 περίπου χρόνια, και το πρόβλημα μου είναι εδώ και λίγο καιρό αποφάσισα να σταματήσω να ανέχομαι τους πάντες και τα πάντα. Αποφάσισα να αρχίσω να αντιδρώ.

Ξέρετε, νομίζω ότι η ιστορία μας, μας έκανε σαν λαό να είμαστε ανεκτικοί ή έστω υποτακτικοί. Προτιμούμε να “κρύψουμε” αντί να αντιδράσουμε. Αυτό φυσικά μας δημιουργεί μία καταπίεση, και αντιδρούμε σε άλλες φάσεις, συνήθως σε εκείνες που θα έπρεπε κανονικά να κρύψουμε.

Λοιπόν, σε μία προσπάθεια να μην καταπιέζομαι θα αντιδρώ από αυτό εδώ το Blog και αν σας αρέσουν αυτά που γράφω καλώς, αν όχι, τζιυλάτε το παρατζεί…