← Home
Friday, August 9, 2013
Helping Hand
Λοιπόν, χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις και χωρίς περιττά σχόλια, επέστρεψα στο μπλογκ μου. Γιατί? Γιατί έτσι μου εκάπνισε…
Προχθές επέστρεψα απο ολιγοήμερες διακοπές που πέρασα στην ποθεινήν πατρίδα μας, και γύρισα πίσω στην καθημερινότητα μου στην “μεγάλη Ευρωπαική πρωτεύουσα” (ΜΕΠ) στην οποία έχω μεταναστεύσει εδώ και αρκετά χρόνια. Δείτε την προηγούμενη καταχώρηση μου, ξέρω είναι κάποιων ετών, αλλά το μήνυμα της είναι σωστό…
Τέλος πάντων, ήμουν στο αυτοκίνητο μου στην κίνηση, καθοδόν πρός το γραφείο, οπότε και βλέπω μπροστά μου να εξελίσσεται η εξής απίστευτη φάση: Ένας τύπος είχε παρκάρει το βαν του στην άκρη του δρόμου και αφού κατέβασε με ένα χειροκίνητο φορκλιφτ καμπόσες κάσιες που το βάν, επροσπαθούσε να τζιλήσει το φορκλιφτ προς την είσοδο μίας αποθήκης. Είχε στο πεζοδρόμιο μίαν μικρή ράμπα και εμάσιετουν κάμποσην ώρα να το σπρώξει αλλά δεν μπορούσε επειδή ήταν πολύ βαρύ.
Σε κάποια φάση, βλέπω τον οδηγό του προηγούμενου απο εμένα αυτοκινήτου να κατεβαίνει κάτω απο το όχημα του - το φανάρι ήταν κόκκινο για 17η φορά- και πάει τρέχοντας στον τύπο και τον βοηθά για να τζιλήσουν το φορκλιφτ. Ωσπου να επιστρέψει το φανάρι πρασίνισε, και κανείς δεν του κορνάρισε. Παρόλα αυτά, ο τύπος μου χαμογέλασε, με χαιρετισε, και μου ζήτησε και συγνώμη.
Εγώ απλά ντράπηκα όταν σκέφτηκα ότι ο ξενέρωτος αλλοδαπός έκανε κάτι που έπρεπε να κάνει ο κάθε ένας απο μάς, και ίσως σε μία άλλη εποχή, να το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη…
Μετά απο λίγο έφτασα στο γραφείο και άναψα την καφετιέρα και το θέμα έληξε…