← Home
Sunday, August 25, 2013
Οταν εκαμνα αταξιες...
Τον τζιαιρο που ημουν μιτσης, αμαν εκαμνα καμμιαν αταξια, οι διαδικασιες ηταν απλες και δεδομενες: αν το παραπτωμα ηταν μικρο, ετρωα τες που την μανα μου και επηαιννε πασα κακο.
Αν το παραπτωμα ηταν μεγαλο, ετρωα φωνες που την μανα μου ως πρωτη δοση, και υστερα, την ωρα που ερκετουν ο πατερας μου που την δουλεια, η μανα μου επαρουσιαζεν τα γεγονοτα, και ο παπας μου “εδικαζεν με” και συνηθως ετρωα τες που τον παπα μου, που το σιεριν του ηταν πιο βαρετο που της μανας μου. Ετρωα τες πατσαρκες μου και επληρωνα τα λαθη μου.
Η αρφη μου, που εκοφκεν παραπανω ο νους της, αμαν το παραπτωμα της ηταν μεγαλο μολις ετρωεν τις φωνες που την μανα μου, εβαλλε κατι ψευτικα κλαματα, και υστερα αρρωστουσε και επηαιννεν στο κρεββατι της και εξαπλωνε. Την ωρα που ερκετουν ο παπας μου και κανονικα θα επρεπε να τες φαει οπως επεβαλλαν οι κανονες της οικογενειας, τζιεινη εσυνεχιζε το θεατρο της ασθενειας και εγλιτωνεν την. Υστερα που λιγη ωρα, επερναν ο θυμος της μανας μου και του παπα μου, και η αρφη μου εφκεννεν κουππα απαννη…
Θυμιζει σας κατι;