ΕΙΜΑΙ Ο ΣΤΑΝΤΑΡ ΚΥΠΡΑΙΟΣ

Θυμούμαι όταν ήμουν 11 χρονών, πέταξα για πρώτη φορά με τις Κυπριακές Αερογραμμές και η εμπειρία μου έμεινε αξέχαστη. Στα παιδικά μάτια μου το ταξίδι ήταν μαγικό και ένοιωθα δέος απέναντι σε αυτό το τεράστιο μεταλλικό πράγμα που μπορούσε να σηκωθεί στον αέρα και να μας πάει σε μια άλλη χώρα. Ακόμη περισσότερο δέος ένοιωθα για τους πιλότους, τους ανθρώπους των οποίων η δουλειά ήταν να οδηγούν αυτό το μαγικό πράγμα, ενώ φοβερή έβρισκα και την δουλειά των αεροσυνοδών.

1-2 χρόνια μετά αποφάσισα, όπως τα πλείστα αγόρια της ηλικίας μου, ότι ήθελα να γίνω πιλότος και άρχισα να ψάχνω το θέμα. Μεταξύ άλλων ανακάλυψα ότι βάσει διεθνών κανονισμών, ο κάθε πιλότος μπορεί να πετάξει μέχρι 100 ώρες τον μήνα, και αν θυμάμαι καλά στις 100 ώρες περιλαμβάνονταν και οι ώρες που ήταν στο αεροδρόμιο ΠΡΙΝ από την αναχώρηση του αεροπλάνου του. Δηλαδή φαντάζομαι ότι μια πτήση Λάρνακα – Αθήνα μετρούσε 3-4 ώρες δουλειάς. Τέλος πάντων, σε πιο μακρινά ταξίδια, π.χ. μια πτήση Λάρνακα – Λονδίνο με την διανυκτέρευση της και την επιστροφή της μετρούσε ως 3-4 μέρες δουλειάς και στην συνέχεια οι πιλότοι είχαν 2-3 μέρες ξεκούραση… Έτο χοντρικά δουλέφκεις 2 βδομάδες τον μήνα, και κάθεσαι 2 βδομάδες το μηνα, ενώ την ώρα που δουλέφκεις εν τζιαι τσαππιζεις, ούτε έχεις κάποιον να σου διά πουπάνω… Μια χαρά δουλιούα…

Θυμάμαι επίσης τα perks των υπαλλήλων, οι οποίοι τον καιρό που μία πτήση στο Λονδίνο κόστιζε 400 λίρες, αυτοί πλήρωναν 50 λίρες και πήγαιναν όπου ήθελαν όποτε ήθελαν. Πλήρωναν τις 50 λίρες και μόλις επιβιβάζονταν, οι συνάδελφοι τους, τους έκαναν και μία επί τόπου αναβάθμιση στην πρώτη θέση και μετά έκλειναν και τις κουρτινούδες μήπως και δούμε εμείς οι κοινοί θνητοί πως ζουν οι υπόλοιποι. Άσε που ούτε λόγος για υπέρβαρο, κλπ κλπ – χρόνια μετά θυμάμαι οι συμφοιτητές μου που είχαν γονείς στην Cyprus Airways μέχρι και πίτες σουβλάκια τους έστελναν οι γονείς τους με τους συναδέλφους τους, όσο συχνά ήθελαν.

Βεβαίως και ήθελα να γίνω πιλότος. Μετά έμαθα ότι η δυσκολία ήταν να καταφέρεις να μαζέψεις τις 60 χιλιάδες λίρες που ήταν τα δίδακτρα για τους 18 μήνες φοίτησης – δυστυχώς δεν κατάφερε ο πατέρας μου να τα μαζέψει. Βέβαια, τόσο κόστισαν τελικά οι σπουδές μου 4 χρόνια – 15 χιλιάδες τον χρόνο μπορούσε να εξασφαλίσει ο πατέρας μου – 60 χιλιάδες σε ένα χρόνο δεν μπορούσε.

Έτσι περιορίστηκα στο να είμαι επιβάτης, και να ακούω κάθε φορά το χειροκρότημα των επιβατών κατά την προσγείωση - τι εμμονή και αυτή, να χειροκροτάς σε ένα ακριβοπληρωμένο υπάλληλο, απλά και μόνο επειδή έκανε την δουλειά του. Πραγματικά δεν νομίζω το χειροκρότημα κατά την προσγείωση να το έχω βιώσει σε άλλη εταιρία εκτός από την Cyprus Airways.

Έζησα πάντως και την εποχή που όλοι λέγαμε ότι οι Κυπριακές ήταν μεταξύ των καλύτερων στον κόσμο - λίγο πιο κάτω από την British Airways και την Virgin Atlantic. Ίσως να ήταν – μάλλον εμείς ήμασταν λιγότερο απαιτητικοί και μας άρεσε την ίδια ώρα να ευλογούμε τα γένια μας και να λέμε ότι ταξιδεύουμε με μία από τις κορυφαίες αερογραμμές στον κόσμο.

Μετά άρχισε ο ανταγωνισμός να εντείνεται, και σε συνάρτηση με τις διάφορες βλακείες τύπου υπεράρυθμες προσλήψεις, ψηλοί μισθοί, Eurocypria, HellasJet αλλά και πτήσεις σε Σρι Λάνκα κλπ, όταν δεν είχαμε πτήσεις για σημαντικές Ευρωπαικές πρωτεύουσες, έβαλαν την εταιρεία σε δύσκολα μονοπάτια. Μέσα στο αεροπλάνο η εξυπηρέτηση άρχισε να πηγαίνει στο βρόντο, και σιγά σιγά κόβανε τα διάφορα που προσφέρανε, μέχρι που έκοψαν ΚΑΙ τις εφημερίδες… Εκτός από το business class βεβαίως, αλλά μόνο εκεί. Αν ήσουν φίλος ή γνωστός του αεροσυνοδού, σου την έφερνε διακριτικά στο economy, να την διαβάσεις χωρίς να σε δουν οι υπόλοιποι. Θυμούμαι μία φορά που τσακώθηκα επειδή ο μάστρος μου που καθόταν στο business class όταν διάβασε την εφημερίδα του - την δική του που είχε αγοράσει στο περίπτερο πριν επιβιβαστούμε - ήρθε πίσω να μου την φέρει να την δω και εγώ, και ο αεροσυνοδός, που νόμισε ότι έκανα λαθρανάγνωση της εφημερίδας που είχε δώσει στους επιβάτες του club, μου είπε ότι απαγορεύεται… Για όνομα του θεού!!

Επίσης, ποτέ δεν συνήθισα αυτή την καθολική χρήση του ενικού στις πτήσεις της Cyprus Airways, και την αυξητική τάση της οικειότητας που αγγίζει την αγένεια καθώς η διαφορά στην ηλικία μεταξύ του αεροσυνοδού και του επιβάτη αυξανόταν, ή η χρήση του ενικού ανάλογα με το πώς θα σε κόψει ο αεροσυνοδός. Μπορεί να ήμουν 25, 30, 35 χρονών, αλλά ταξίδευα για την δουλεία μου, και ποτέ δεν μπόρεσα να εξοικειωθώ με τον μεσόκοπο αεροσυνοδό που με ρωτούσε “το φιλούδιν μου δαμέ τι εννα πιεί να του βάλω;”

Όταν τα προβλήματα της εταιρίας εντάθηκαν, δυστυχώς δεν επεδείχθηκε απο κανένα εμπλεκόμενο η απαραίτητη καλή θέληση, ενώ ευθύνη έχουν και οι διαδοχικές κυβερνήσεις που δεν επιθυμούσαν να δυσαρεστήσουν τους υπαλλήλους / ψηφοφόρους και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Με το φτωχό μου μυαλό, νομίζω πως η σωστή κίνηση θα ήταν να πούμε, πριν 10 χρόνια ότι το πράγμα δεν πάει άλλο, και να είχαμε καθημερινές πτήσεις για Αθήνα, 3 φορές την βδομάδα για Λονδίνο, Παρίσι, Φρανκφούρτη και Μόσχα τζιαι κανεί. Ισως η κατάσταση να ήταν πολύ διαφορετική αν είχε γίνει κάτι τέτοιο… Θυμούμαι μιαν φορά πετούσα για Ρώμη λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά. Στο αεροπλάνο, το πλήρωμα ήταν περισσότεροι από τους επιβάτες – δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν ήρθε η εταιρία που τες προηγούμενες ημέρες και να πει είτε ότι ακυρώνει την πτήση, και να αποζημιώσει και εμένα και τους άλλους 8 επιβαίνοντες, ή να βγάλει προσφορές για Ρώμη με ειδικό τέλος και να το γεμώσει το αεροπλάνο…

Τώρα φωνάζουν και διαμαρτύρονται όλοι, και τα έχουν με την κυβέρνηση που δεν εφεσίβαλε την απόφαση της Επιτροπής και διάφορα άλλα παλαβά. Εδώ και χρόνια ξέραμε όλοι προς τα πού πήγαινε η εταιρία και δεν λάβαμε μέτρα. Άσε που ακούσαμε και το φοβερό ότι έπρεπε να εκτιμηθεί το ότι οι πτήσεις ήταν ασφαλείς και ότι μετέφεραν τον κόσμο στον προορισμό του. Ηταν η δουλειά σας κύριοι – για αυτό σας πληρώναμε.

Από την εταιρία και την εμπειρία μου μαζί της κρατώ τις αναμνήσεις που είχα για πολλά χρόνια ως επιβάτης, όσο και την τρυφερή ανάμνηση της πρώτης φοράς που μπήκα στο πιλοτήριο, αλλά και τα διάφορα που έζησα μέσα στα αεροπλάνα της. Ευχαριστώ και για την ανοχή που επεδείκνυαν οι υπάλληλοι της στα υπερβολικά αυξημένα κιλά που μετέφερα ως φοιτητής – ίσως η ανοχή τους αυτή να αποτελεί και τον δικό μου, προσωπικό, βαθμό συνενοχής στο κλείσιμο της εταιρείας.

Δεν μειώνω την συνεισφορά της εταιρείας στην σύγχρονη Κύπρο, ούτε την προσφορά των υπαλλήλων της, προσφορά για την οποία αμείβονταν επαρκέστατα. Απλά δεν θα ήταν λόγος η συνεισφορά αυτή του παρελθόντος να διατηρήσει στην ζωή μία εταιρία που πλέον δεν ανταποκρίνεται στην αποστολή της, και φαίνεται να έχει κλείσει τον κύκλο της, τουλάχιστον υπό αυτή την μορφή.

Λυπούμαι βεβαίως για τον κόσμο που χάνει την δουλειά του, αλλά η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Ας φέρουμε τώρα εμπειρογνώμονες, γιατί όχι και Κύπριους, που ζουν στο εξωτερικό και γνωρίζουν από αερομεταφορές και να τους δώσουμε τα σωστά κίνητρα για να κάνουν αυτοί μία σωστή εταιρία με το όνομα και το λογότυπο των ΚΑ, ή έστω για να μας παραντζείλουν πώς να την κάμουμε μόνοι μας. Να εργοδοτηθούν με ορθά δεδομένα και στην βάση προσόντων και όσοι υπάλληλοι των Κυπριακών Αερογραμμών απαιτούνται και να συνεχίσουμε την πορεία μας στο αύριο.

Το πρώτο άτομο που έρχεται στο νου μου ακούει στο όνομα Stelios. Σας λέει κάτι; Ας τον ρωτήσουμε. Κάτι θα ξέρει…